صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۹
أَنْتَ الَّذِي لَا تُحَدُّ فَتَكُونَ مَحْدُوداً، وَ لَمْ تُمَثَّلْ فَتَكُونَ مَوْجُوداً، وَ لَمْ تَلِدْ فَتَكُونَ مَوْلُوداً.
توئى آنکه پایانى براى تو نیست تا (به آنجا) محدود و منتهى گردى، و (در عقول و اوهام) مصور نشدهاى تا موجود و دریافته شوى (زیرا محدود و مصور شدن مستلزم محل و ترکیب است، و محل و ترکیب از لوازم جسم است، و خداوند سبحان جسم نیست) و والد نبوده و فرزندى نیاوردهاى تا مولود و زائیده شده باشى (معنى این جمله این نیست که هر که والد باشد مولود هم خواهد بود تا گفته شود این سخن درست نمىباشد، زیرا حضرت آدم- علیهالسلام- والد بود و مولود نبود، بلکه معنى آن اینست که چون ولد و فرزند آنست که منفصل و جدا شود از دیگرى که مانند او است، و ثابت شده که خداى تعالى را مثل و مانندى نیست پس والد نبوده و فرزندى نیاورده و به همین معنى مولود هم نخواهد بود، و الله اعلم بمقاصد اولیائه)
