صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۱ - فراز ۶
تَحْمَدُكَ نَفْسِي وَ لِسَانِي وَ عَقْلِي، حَمْداً يَبْلُغُ الْوَفَاءَ وَ حَقِيقَةَ الشُّكْرِ، حَمْداً يَكُونُ مَبْلَغَ رِضَاكَ عَنِّي، فَنَجِّنِي مِنْ سُخْطِكَ.
جسم و تن من (از راه عقل) و زبانم (از راه ستایش) و عقلم (از راه اعتقاد) تو را سپاس گزارند، سپاسى که تمام و کامل باشد و به کنه و اصل سپاس رسد (سپاسى که محتاج به افزودن بر آن نباشد) سپاسى که منتهى و پایان خشنودى تو از من باشد، پس از این رو مرا از خشم (عقاب و کیفر) خود رهائى ده.
