صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۶ - فراز ۲۳

فَمَنْ أَجْهَلُ مِنِّي، يَا إِلَهِي، بِرُشْدِهِ؟ وَ مَنْ أَغْفَلُ مِنِّي عَنْ حَظِّهِ؟ وَ مَنْ أَبْعَدُ مِنِّي مِنِ اسْتِصْلَاحِ نَفْسِهِ حِينَ أُنْفِقُ مَا أَجْرَيْتَ عَلَيَّ مِنْ رِزْقِكَ فِيما نَهَيْتَنِي عَنْهُ مِنْ مَعْصِيَتِكَ؟ وَ مَنْ أَبْعَدُ غَوْراً فِي الْبَاطِلِ، وَ أَشَدُّ إِقْدَاماً عَلَى السُّوءِ مِنِّي حِينَ أَقِفُ بَيْنَ دَعْوَتِكَ وَ دَعْوَةِ الشَّيْطَانِ فَأَتَّبِعُ دَعْوَتَهُ عَلَى غَيْرِ عَمىً مِنِّي فِي مَعْرِفَةٍ بِهِ وَ لَا نِسْيَانٍ مِنْ حِفْظِي لَهُ؟

اى خداى من، کیست به رستگارى خود از من نادان تر و از بهره ‏ى خود فراموشکارتر و از اصلاح و سازگار نمودن نفس خود دورتر در حالیکه روزى را که بر من رسانده ‏اى در نافرمانیت که مرا از آن بازداشتى صرف مى‏کنم؟ و کیست از من در نادرستى فرورونده ‏تر و بر اقدام به بدى سختتر هنگامى که بین دعوت تو (به سعادت و نیک بختى) و دعوت شیطان (به شقاوت و بدبختى) مى‏ ایستم پس (با اینکه در پذیرفتن هر یک از آن دو دعوت توانا هستم) دعوت شیطان را نه از روى نابینائى در شناختن او و نه از روى فراموشى (گمراه کردن) او مى ‏پذیرم.