و از دعاى امام عليه السلام بود، پس از اين سپاس، در درود بر رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله»
- و سپاس خدايى را كه به پيامبرش محمّد -كه درود خدا بر او و خاندانش باد- بر ما منّت نهاد، نه بر امّت هاى گذشته و مردمان پيشين، به قدرتش كه از چيزى -اگر چه بزرگ باشد- ناتوان نيست و چيزى -اگر چه خرد باشد- از او رهايى نمى يابد.
- پس به وسيله ما به همه آفريدگانش پايان داد، و ما را بر كسانى كه انكار كرده اند، شاهد گردانْد. و ما را با احسان خود، بر كسانى كه اندك بودند، فزونى بخشيد.
- خداوندا بر محمّد -امين وحيت و برگزيده از آفريدگانت و دوست تو از بندگانت، آن پيشواى رحمت و رهبر خير و كليد بركت- درود فرست.
- همچنان كه او براى فرمان تو خود را به تلاش انداخت.
- و به خاطر تو، بدنش را در معرض سختى قرار داد.
- و در دعوت به سوى تو با خويشانش، آشكارا به ستيز پرداخت.
- و در (راه) خوشنودى تو، با قبيله اش جنگيد.
- و در برپا داشتن دين تو، از ارحامش گسست.
- و نزديكان را بر اثر انكارشان، دور نمود.
- و دورتران را بر اثر پذيرفتنشان -براى تو- نزديك نمود.
- و به خاطر تو، با دورترين (مردم) دوستى كرد.
- و به خاطر تو با نزديك ترين (اشخاص)، دشمنى نمود.
- و در تبليغ پيام تو، خود را به رنج انداخت.
- و با دعوت به دين تو، خود را خسته كرد.
- و خود را به نصيحت كردن به پذيرندگانِ دعوتت مشغول ساخت.
- و از جايگاه اقامتش و قدمگاهش و زادگاهش و جاى انس گرفتنش، به شهرهاى غربت و محل دور هجرت نمود. بر اين خواسته كه دين تو را عزّت دهد و بر (ضد) كافرانِ به تو يارى طلبد.
- سرانجام آنچه درباره دشمنانت مى خواست، برايش به دست آمد.
- و آنچه او درباره دوستانت مى انديشيد، برايش كامل گرديد.
- پس با اميد به پيروزى به يارى تو، و با قوّت بخشيدن ضعف خود به كمك تو، به سوى آنان تاخت.
- پس در وسط ديارشان به جنگ آنها رفت.
- و در ميان قرارگاهشان، بر آنان هجوم برد.
- تا اينكه فرمان تو آشكار شد و سخن تو، بلند گرديد. اگر چه مشركان نمى پسنديدند.
- خداوندا، او را به سبب رنجى كه در راه (دين) تو كشيد، به بالاترين درجه از بهشتت بالا بر.
- تا آنكه كسى در منزلت با او يكسان و در مقام همتا نباشد و نزد تو هيچ فرشته مقرّبى و پيامبر فرستاده شده اى با او برابرى نكند.
- و او را از شفاعت نيكو درباره خانواده پاكش و مؤمنان امّتش، بيش از آنچه به او وعده داده اى، آگاه كن.
- اى به انجام رساننده وعده، اى وفاكننده گفتار، اى تبديل كننده بدى ها به چندين برابر آن از خوبى ها. به درستى كه تو داراى فضل بزرگى.
.....................
