header

  • تــازه ها
  • متن دعا
  • فراز صحیفه

آمار بازدید

بازدید امروز
بازدید دیروز
کل بازدیدها
3440
7169
63115324
اوقات شرعی

بعد از‌ نماز شب در‌ مقام اعتراف به‌ گناه خود

بعد از‌  نماز شب در‌  مقام اعتراف به‌  گناه خود (يعنى فقر  ‌و‌  حاجت خود) با‌  خداى خويش به‌  اين دعا راز  ‌و‌  نياز مى كرد


̶    اى خداى عالم اى داراى ملك پاينده ابدى (همان ملك وجودى كه‌  ظل حق  ‌و‌  اشراق حق  ‌و‌  نور وجه  ‌و‌  فيض تجلى خداست البته هرگز عدم پذير نيست  ‌و‌  پاينده ابديست ابدى الوجود  ‌و‌  سرمدى الحقيقه است اگر به‌  دريا تشبيه شود قطره اى از‌   ‌آن درياى نامتناهى از‌  ازل تا‌  ابد كم نخواهد شد زيرا ملك او‌  وجود منبسط  ‌و‌  اشراق شمس حقيقه الوجود الهيت است  ‌و‌  چنانكه خدا ذاتش ازلى  ‌و‌  ابدى  ‌و‌  سرمديست اشراق او‌   ‌و‌  فيض او‌   ‌و‌  تجلى  ‌و‌  نور وجه او‌  كه‌  «كل شيى ء هالك الا وجهه»  ‌آن هم به‌  بقاى حق باقى  ‌و‌  ابدى است  ‌و‌  فناپذير نيست اما وجود مضاف به‌  خلق است كه‌  فنا  ‌و‌  زوال  ‌و‌  حدوث پذير است  ‌و‌  دستخوش هست  ‌و‌  نيست تواند بود)

̶    و اى سلطان مقتدر بدون هيچ سپاه  ‌و‌  بى نياز از‌  هر‌  معين  ‌و‌  يار

̶    عزت (و دولت) باقى ابدى تو‌  به‌  مرور دهور  ‌و‌  در‌  گذشت روزان  ‌و‌  روزگاران  ‌و‌  ماه  ‌و‌  سالان برقرار  ‌و‌  بى زوال خواهد بود

̶    او را‌  حد  ‌و‌  نهايت نيست اوليتش بى حد آخريتش بى انتهاست 

̶    ملك بى انتهاى تو‌  را‌  پايه بلنديست تمام اشياء (و بلند نظران عالم) در‌  مرتبه مادون انتهاء  ‌و‌  استعلاى او‌  سقوط يافته اند

̶    و به‌  كوتاه ترين رتبه از‌   ‌آن ملك مختار تو‌  بلند پايه ترين مدح  ‌و‌  توصيف عارفان الهى وصول نخواهد يافت 

̶    هر وصف (  ‌و‌  مدح  ‌و‌  تعريف) در‌  مقام معرفتت به‌  گمراهى  ‌و‌  حيرانى مى كشد  ‌و‌  هر‌  نعت  ‌و‌  تعريف دون بلوغ توصيف حضرتت ناچيز  ‌و‌  باطل است لطيفترين قواى ادراكى (و عالى ترين نظر بلند فكران عالم) در‌  مقام بزرگى  ‌و‌  كبريائيت حيران  ‌و‌  سرگردان است 

̶    اين است (وصف  ‌و‌  نعتت كه) توئى خداى اول در‌  اوليت خويش (و مبدا مبادى ملك هستى  ‌و‌  علت العلل كل‌  آفرينش) به‌  موجب همين (اوليت  ‌و‌  ازليت ذات) وجودت هم دائم  ‌و‌  ابدى  ‌و‌  بى زوال  ‌و‌  سرمديست (يعنى تو‌   ‌آن بزرگوار خدائى كه‌  به‌  وصف  ‌و‌  مدح  ‌و‌  فهم عقل  ‌و‌  انديشه درنيائى  ‌و‌  وصف اوليت  ‌و‌  ازليتت عين وصف آخريت  ‌و‌  ابديت است چون هر‌  دو‌  عين ذاتست  ‌و‌  ذاتت بسيط الحقيقه به‌  حكم برهان واحدى المعناست به‌  حكم «قل هو الله احد» كه‌  امام (ع) احدى المعنى تفسير فرموده پس‌   ‌آن ذات يكتا احدى الصفات احدى الجهات احدى الحيثيات است حيث فاعلى او‌  عين غائى است چه او‌  تمام دايره وجود است  ‌و‌  در‌  دايره نقطه مبدا عين منتهاست پس‌  حيث اوليت عين حيث آخريت است به‌  همان حيث كه‌  اولست به‌  همان حيث آخر است). (يعنى به‌  ذاته علت فاعلى  ‌و‌  علت غائى عالم وجود است) هم ظاهر الذات  ‌و‌  هم باطن الكنه است (هو الاول  ‌و‌  الاخر  ‌و‌  الظاهر  ‌و‌  الباطن) توصيفش از‌  كلام وحى اوست (تعالى الله عما يصفه الواصفون علوا كبيرا)

̶    و من‌   ‌آن بنده  ‌ى‌  ضعيف توام كه‌  عملم ضعيف  ‌و‌  ناچيز است  ‌و‌  اميد  ‌و‌  آرزويم (به رحمت بى انتهايت) بسى جسيم  ‌و‌  بزرگ است (اى خدا) اسباب وصول (به مقام قرب  ‌و‌  شهود حضرتت) از‌  دست من‌  بيرون است مگر  ‌آن سببى كه‌  رحمتت به‌  دست دهد (و عنايتت شامل حالم گرداند)  ‌و‌  هر‌  رشته  ‌ى‌  اميدى جز رشته  ‌ى‌  رحمت  ‌و‌  عفو  ‌و‌  بخششت كه‌  من‌  (و همه  ‌ى‌  عالم) بدان چنگ زده ايم از‌  من‌  منقطع گرديده (تنها رشته  ‌ى‌  اميدم به‌  لطف  ‌و‌  عفو  ‌و‌  بخشش  ‌و‌  مهربانى تست)

̶    آنچه از‌  طاعتت كه‌  من‌  بر‌  ‌آن اعتماد كنم بسيار كم است  ‌و‌  آنچه از‌  معصيتت  ‌و‌  نافرمانيت كه‌  رجوع مى كنم (به  ‌آن در‌  اعمالم) بسيار زياد است  ‌و‌  ابدا بنده  ‌ى‌  تو‌  هر‌  چند بد كرده باشد (بسيار) باز مقام عفو  ‌و‌  رحمتت از‌   ‌آن وسيعتر است كه‌  شامل او‌  نگردد پس‌  (اى خداى مهربان) از‌  گناه من‌  درگذر.

̶    پروردگارا  ‌و‌  البته علم (حضورى ازلى) تو‌  بر‌ اعمال پنهانى محيط است  ‌و‌  هر‌  امر مستور  ‌و‌  پنهانى (در عالم) در‌  پيش علمت مكشوف  ‌و‌  هويدا است  ‌و‌  از‌  علم محيطت دقايق امور خلقت پوشيده نيست  ‌و‌  حقايق عالم غيب  ‌و‌  اسرار پنهان خلق هيچ از‌  محيط علمت يك لحظه غايب نخواهد شد

̶    و اى خدا دشمنت ابليس خبيث سخت بر‌ من‌  (بنده  ‌ى‌  ضعيف) مسلط گرديده  ‌و‌  همان دشمنى كه‌  براى اغوا  ‌و‌  گمراهى من‌  تا‌  روز قيامت تو‌  مهلت خواسته  ‌و‌  تو‌  او‌  را‌  مهلت دادى 

̶    تا  ‌آن دشمن مرا در‌  ورطه خطا  ‌و‌  گناهان درافكند  ‌و‌  من‌  از‌  همه  ‌ى‌   ‌آن گناهان از‌  صغيره  ‌و‌  كبيره اش كه‌  همه موجب تباهى  ‌و‌  فلاكت است به‌  درگاه (عفو  ‌و‌  كرم) تو‌  مى گريزم (كه مرا از‌  تعقيب  ‌و‌  رسوائى  ‌آن گناهان جز درگاه عفو  ‌و‌  رحمتت گريزگاهى نيست)  ‌و‌   ‌آن دشمن ( دست از‌  فريب  ‌و‌  اغواى من‌  برنداشت) تا‌  آنگاه (كه مرا به‌  معصيت درافكند  ‌و‌  بدان كرده بد به‌  سخط  ‌و‌  قهر  ‌و‌  غضب تو‌  مستوجبم ساخت در‌   ‌آن حال پس‌  از‌  مكر  ‌و‌  فريبش روى از‌  من‌  بگردانيد  ‌و‌  به‌  كلمه كفر خود مرا تلقى  ‌و‌  دعوت كرد آنگاه از‌  من‌  (و اعمالم) تبرى جست (و اظهار تنفر نمود)  ‌و‌  (پس از‌  آنكه مرا فريب داد  ‌و‌  به‌  معصيت افكند) به‌  من‌  پشت كرد  ‌و‌  مرا تنها با‌  خشم  ‌و‌  غضب تو‌  واگذارد  ‌و‌  در‌  پيشگاه قهر  ‌و‌  انتقامت درافكند

̶    نه شفيعى كه‌  به‌  درگاهت مرا شفاعت كند  ‌و‌  نه معينى كه‌  بر‌ قهر تو‌  مرا ايمنى بخشد  ‌و‌  نه حصنى (و سنگرگاهى كه‌  در‌   ‌آن از‌  خشمت پنهان شوم  ‌و‌  نه ملجاء  ‌و‌  پناهى كه‌  از‌  (عذاب) تو‌  آنجا پناهنده شوم

̶    بارى اين است مقام (و حال  ‌و‌  روزگار) كسى كه‌  به‌  درگاه تو‌  پناه مى آورد  ‌و‌  اين است محل (و مرتبه) كسى كه‌  حضورت (به گناه  ‌و‌  خطاى خود) اقرار  ‌و‌  اعتراف مى كند اى خدا پس‌  (كرم كن و) فضل  ‌و‌  رحمت واسعت را‌  (كه همه كس را‌  فرا گرفته) از‌  من‌  هم دريغ مدار  ‌و‌  رشته  ‌ى‌  عفو  ‌و‌  بخششت را‌  كه‌  بر‌ همه رسا (و جميع گنهكاران را‌  شامل) است بر‌ من‌  كوتاه مگردان  ‌و‌  مرا محرومترين بنده اى كه‌  به‌  درگاهت به‌  توبه  ‌و‌  ندامت باز آمده قرار مده  ‌و‌  نااميدتر كسى كه‌  به‌  اميدوارى بر‌ تو‌  وارد شده مگردان (يعنى چنانكه عفو  ‌و‌  رحمتت بر‌ تمام توبه كنندگان  ‌و‌  اميدواران شامل است شامل حال من‌  هم بگردان از‌   ‌آن رحمت واسعه كه‌  عالمى را‌  شامل است محرومم مساز)  ‌و‌  مغفرت  ‌و‌  آمرزشت را‌  شامل حالم ساز كه‌  همانا تو‌  بهترين آمرزندگانى.

̶    اى خدا تو‌  مرا به‌  اوامرى امر فرمودى  ‌و‌  من‌  ترك  ‌آن اوامر كردم  ‌و‌  از‌  افعالى منع فرمودى  ‌و‌  من‌  مرتكب شدم  ‌و‌  خيالات باطل نفس خطاها را‌  بر‌ من‌  (نيكو) جلوه داد لذا راه تفريط (و عصيان) پيمودم 

̶    نه روزى را‌  به‌  روزه گرفتن گواه (طاعت  ‌و‌  بندگى خويش) به‌  درگاهت برگرفتم  ‌و‌  نه شبى را‌  به‌  تهجد (و نماز شب) قيام كردم  ‌و‌  به‌  سحرخيزى به‌  درگاه رحمتت پناه جستم  ‌و‌  نه به‌  احياء سنت الهى پرداختم تا‌  بقاى  ‌آن سنت موجب سعادت  ‌و‌  حسن ثناء  ‌و‌  نام نيك من‌  گردد حاشا كه‌  هر‌  كس جانب احترام فرايض  ‌و‌  واجبات احكامت را‌  فروگذارد هلاك خواهد شد (يعنى من‌  به‌  سبب تفريط  ‌و‌  ترك احياء  ‌و‌  ابقاء سنت  ‌و‌  فروض احكامت مستوجب هلاكت  ‌و‌  عذاب هستم ولى تو‌  به‌  لطف  ‌و‌  كرمت مرا عفو فرمودى)

̶    بارى  ‌و‌  من‌   ‌آن نيستم كه‌  به‌  فزودن نافله اى (يعنى به‌  انجام كار مستحبى به‌  سويت متوسل شوم (و طمع كنم كه‌  دعايم به‌  درگاهت مستجاب  ‌و‌  حاجتم روا گردد) در‌  صورتى كه‌  اوامر واجبت را‌  كه‌  به‌  انجامش وظيفه داشتم بسيارى را‌  به‌  غفلت ترك اطاعت كردم  ‌و‌  در‌  مقامات حدود احكامت تجاوز  ‌و‌  تعدى روا داشتم  ‌و‌  هتك حرمت  ‌آن حدود الهى نمودم  ‌و‌  بسى گناهان بزرگ مرتكب شدم كه‌  عفو  ‌و‌  كرمت بر‌ فضيحت  ‌و‌  رسوائيم پرده پوشى كرد (وگرنه رسواى عالمى مى گرديدم)

̶    و اكنون تضرع  ‌و‌  زارى به‌  درگاهت حال  ‌و‌  مقام كسى است كه‌  پيش خويش از‌  تو‌  شرمنده  ‌و‌  (از اعمال بد) بر‌ نفس خود خشمگين  ‌و‌  از‌  تو‌  (كه عفو  ‌و‌  كرم بسيار فرمودى)  ‌و‌  راضى  ‌و‌  خشنود است پس‌  تو‌  را‌  با‌  نفس ذليل خاشع  ‌و‌  گردن كج  ‌و‌  پشتى زير سنگينى بار گناهان خم ملاقات مى كند در‌  حالى كه‌  بين حال اميد  ‌و‌  رغبت  ‌و‌  خوف  ‌و‌  خشيت به‌  درگاهت ايستاده 

̶    و تو‌  اى خدا به‌  رجاء  ‌و‌  اميدوارى بندگان به‌  لطفت  ‌و‌  خوف  ‌و‌  ترس خلقان از‌  قهرت از‌  هر‌  كس سزاوارترى (زيرا هر‌  خير  ‌و‌  احسان از‌  جود  ‌و‌  كرم تست  ‌و‌  هر‌  خسران  ‌و‌  زيان از‌  قهر  ‌و‌  انتقام تو) پس‌  اى خدا ( كرم كن و) آنچه به‌  كرمت اميدوارم عطا فرما  ‌و‌  از‌  آنچه مى ترسم (از قهر  ‌و‌  غضبت) مرا ايمن ساز  ‌و‌  بر‌ من‌  به‌  عوائد عطاياى رحمتت كرامت فرما كه‌  تو‌  اى پروردگار من‌  كمترين كسى كه‌  از‌  او‌  درخواست توان كرد (زيرا توئى كه‌  از‌  كرم وجود  ‌و‌  عنايت خلق را‌  آفريدى  ‌و‌  خلق جود  ‌و‌  كرم به‌  خلقان دادى  ‌و‌  كرامت  ‌و‌  احسان خلق رشحى  ‌و‌  قطره اى بلكه ظلى  ‌و‌  بهره اى از‌  درياى كرم تست) پس‌  تنها به‌  تو‌  بايد خلق اميدوار باشند (كه مبداء هر‌  جود  ‌و‌  كرم  ‌و‌  منبع هر‌  خير  ‌و‌  احسانى نه به‌  خلق كه‌  همه هم در‌  وجود  ‌و‌  هم در‌  كرم وجود به‌  تو‌  محتاجند.)

̶    اى پروردگار من‌  در‌  صورتى كه‌  در‌  دار فناء (و عالم دنيا) تو‌  به‌  عفو  ‌و‌  كرم بر‌ عيوب  ‌و‌  خطاهايم پرده كشيدى  ‌و‌  به‌  فضل  ‌و‌  احسان زشتيم مستور فرمودى  ‌و‌  به‌  حضور امثال  ‌و‌  اقرانم مفتضح  ‌و‌  رسوا نساختى پس‌  كرم فرما  ‌و‌  هم از‌  فضيحت  ‌و‌  رسوائى در‌  عالم بقا  ‌و‌  دار آخرت مرا پناه بخش در‌   ‌آن موقف كه‌  فرشتگان مقرب  ‌و‌  رسولان مكرم  ‌و‌  شهيدان راه حق همه گواه (و شاهد  ‌و‌  ناظر) اعمال منند  ‌و‌  بندگان نيكوكار از‌  همسايگانم كه‌  من‌  اعمال زشتم را‌  از‌  آنان پنهان مى داشتم (كه مرا رسواى خاص  ‌و‌  عام نكنند)  ‌و‌  هم از‌  خويشانم كه‌  براى حفظ حشمت  ‌و‌  آبرويم به‌  آنها اطمينان خاطر نداشتم  ‌و‌  مى ترسيدم كه‌  بر‌ اسرار پنهانم (و اعمال زشتم) آگاه شوند

̶    و پرده پوشى نكرده (بلكه آبرووشان  ‌و‌  وقارم را‌  ميان خلق به‌  خاك ريزند) اما به‌  مغفرت  ‌و‌  آمرزش تو‌  اى خداى من‌  اعتماد  ‌و‌  اطمينان كامل دارم (زيرا بر‌ بندگان آمرزش  ‌و‌  پرده پوشى وصف ذاتى تست)  ‌و‌  تو‌  اولى هستى از‌  هر‌  كس كه‌  به‌  او‌  وثوق توان داشت  ‌و‌  تو‌  عطابخش تر هستى از‌  هر‌  كس كه‌  به‌  او‌  اميدوار توان بود  ‌و‌  با‌  رافت  ‌و‌  عاطفه تر از‌  هر‌  كس كه‌  از‌  او‌  ترحم طلبند (و به‌  دو‌  همه چشم احسان دارند) پس‌  اى خدا تو‌  به‌  حال من‌  (در هر‌  حال) ترحم كن 

̶    كه توئى آنكه من‌  هنگامى كه‌  آب نطفه پست ناچيزى بودم مرا از‌  پشت پدر (به حكم قوه شهوت كه‌  مامور تست) فرود آوردى از‌  مجراى تنگ استخوانهاى بدن (و عروق  ‌و‌  شريانات آن) در‌  تنگناى رحم مادر قرارگاه دادى  ‌و‌   ‌آن جا در‌  حجابها (ى مشيمه  ‌و‌  رحم  ‌و‌  بطن) مستور گردانيدى  ‌و‌  از‌  حالى به‌  حالى ديگر (براى سير به‌  حد كمال) متبدل كردى (و به‌  حكمت بالغه) به‌  صورتهاى رنگارنگ  ‌و‌  اطوار گوناگون متحول ساختى تا‌  آنكه به‌  صورت تام  ‌و‌  كامل بشرى درآوردى  ‌و‌  (طبق حاجت در‌  عالم دنيا) به‌  من‌  از‌  كرم جوارح  ‌و‌  اعضاء عطا كردى چنانكه خود در‌  كتاب آسمانى قرآن وصف فرمودى كه‌  ما‌  آدميان نخست نطفه بوديم  ‌و‌  آنگاه علقه  ‌و‌  گوشت پاره سپس استخوان  ‌و‌  آنگاه استخوانها را‌  به‌  گوشت پوشانيدى سپس مرا خلقتى ديگر (كه روح انسانى  ‌و‌  آدم مكرم است) طبق (مشيت ازلى ايجاد كردى 

̶    و هر‌  زمانكه) بر‌ تكميل خود (به رزق تو‌  محتاج بودمى  ‌و‌  بى نياز از‌  فضل  ‌و‌  احسانت نبودمى) بلكه در‌  همه حال به‌  فضل  ‌و‌  كرم نيازمند بوده  ‌و‌  هستم) تو‌  قوت غذاى مرا از‌  فضل  ‌و‌  زيادتى طعام  ‌و‌  شراب كنيزت (همان مادرم) كه‌  در‌  درون او‌  مرا مسكن دادى  ‌و‌  در‌  مقر رحمش وديعه گذاردى آنجا از‌  زيادى غذاى مادرم (يعنى خون حيض او) مرا تغذيه  ‌و‌  قوت (لايق به‌  حالم) به‌  من‌  رسانيدى 

̶    و اى خدا اگر تو‌  مرا در‌  اين دوران  ‌و‌  در‌   ‌آن حالات (عجز  ‌و‌  ناتوانى) مرا به‌  نيروى خود وامى گذاردى (و به‌  دست عنايتت نمى پرورانيدى (و يا‌  مضطر به‌  قوت  ‌و‌  نيروى خود مى گردانيدى همانا مرا (بر انجام كارم) به‌  كلى نيروى نبود  ‌و‌  قوت  ‌و‌  قدرت بسى از‌  من‌  دور بود

̶    در  ‌آن دوران (ضعف  ‌و‌  ناتوانى) تو‌  مرا به‌  فضل  ‌و‌  كرم غذائى لطيف  ‌و‌  نيكو عطا كردى (و هر‌  آنچه كرم فرمودى) همه صرف لطف  ‌و‌  احسان تو‌  بر‌ من‌  بود (نه به‌  استحقاق  ‌و‌  تقاضاى من)  ‌و‌  اين لطف  ‌و‌  كرم بر‌ من‌  از‌  نخست خلقتم تا‌  به‌  حال بوده  ‌و‌  هيچگاه محروم از‌  احسانت نبودم  ‌و‌  هرگز حسن  ‌و‌  نيكوكاريت زمانى دير نشد (بلكه اول وقت حاجتم مورد عنايتت مى شدم) (و اى عجب كه‌  اين همه سوابق محبت  ‌و‌  احسان) باز وثوق  ‌و‌  اعتمادم را‌  محكمتر  ‌و‌  كاملتر نسبت به‌  حضرتت نمى گرداند تا‌  (از اين حظوظ سمانى  ‌و‌  نعم ظاهرى دنيوى) به‌  توكل بر‌ تو‌  فراغت جسته  ‌و‌   ‌آن حظ  ‌و‌  بهره هاى (كامل عالى روحانى) كه‌  مرا نزد حضرتت (در عالم آخرت) مهياست از‌  درگاه كرمت طلبم 

̶    (فرياد) كه‌  شيطان سخت عنان اختيار از‌  دستم گرفته  ‌و‌  (با اين همه لطف كه‌  در‌  حقم كردى باز) مرا به‌  سوء ظن  ‌و‌  ضعف يقين مى كشاند (تا سوابق احسانت  ‌و‌  كرمهاى گذشته را‌  فراموش كنم)  ‌و‌  در‌  رزق  ‌و‌  روزى  ‌و‌  ساير مقدرات  ‌و‌  خيرات آتيه بدگمان به‌  حضرتت گردم  ‌و‌  به‌  غير تو‌  در‌  حوائج متوسل شوم. اى خدا من‌  به‌  درگاه تو‌  از‌  شر وسوسه  ‌و‌  فريب اين همجوار بد شيطان  ‌و‌  اطاعت نفس از‌  او‌  به‌  درگاه حضرتت شكايت مى كنم  ‌و‌  به‌  يارى تو‌  از‌  تسلط او‌  عصمت مى طلبم (و به‌  لطفت از‌  فتنه اش امان مى جويم)  ‌و‌  به‌  درگاهت تضرع  ‌و‌  زارى مى كنم 

̶    كه رزق مرا از‌  راهى سهل  ‌و‌  آسان عطا كنى (و مرا به‌  سوء ظن از‌  فريب شيطان مبتلا نگردانى) پس‌  تو‌  را‌  بر‌ بزرگ نعمتهاى سابق (بى شمارى كه) (پيش از‌  طلب  ‌و‌  استحقاق من‌  بلكه) ابتدا (و بى سابقه) به‌  من‌  عطا فرمودى تو‌  را‌  شكر  ‌و‌  ستايش مى كنم  ‌و‌  هم بر‌ اينكه شكر احسان  ‌و‌  انعامت را‌  به‌  قلبم الهام كردى باز تو‌  را‌  شكر  ‌و‌  سپاس دگر مى گويم (زيرا الهام شكر  ‌و‌  توفيق سپاسگزارى هم نعمت بزرگ تست كه‌   ‌آن موجب افزايش نعمتت مى گردد  ‌و‌   ‌آن هم شكرى دارد پس‌  شكرى بر‌ نعمت  ‌و‌  شكرى بر‌ توفيق شكر نعمت بايد كرد) اى خدا باز بر‌ محمد  ‌و‌  آل‌  پاكش درود فرست  ‌و‌  امر رزق مرا هم سهل  ‌و‌  آسان مقرر فرما (تا به‌  زحمت  ‌و‌  رنج در‌  معيشت گرفتار دنيا نشوم  ‌و‌  فراغت براى طاعت  ‌و‌  عبادتت بيابم  ‌و‌  بيشتر عمر به‌  جاى تحصيل روزى به‌  كار علم  ‌و‌  معرفت  ‌و‌  طاعت كه‌  غرض اصلى از‌  خلقت است پردازم)  ‌و‌  به‌  آنچه بر‌ من‌  (در علم عنائى خود) مقدر فرموده اى مرا قانع گردان (زيرا همان تقدير اول عين حكمت  ‌و‌  مصلحت بندگانست)  ‌و‌  به‌  آنچه (در قسمت ازلى) بهره ام مقرر داشتى مرا راضى  ‌و‌  خشنود دار (كه همان قسمت ازلى عين صلاح  ‌و‌  كمال مرحمت  ‌و‌  لطف در‌  حق خلق است.)  ‌و‌  اى خداى من‌  هر‌  چه از‌  جسمم كاسته  ‌و‌  از‌  عمرم درمى گذرد  ‌آن را‌  به‌  راه طاعت (و معرفت) خود مقرر گردان (چون عمرى كه‌  به‌  راه معرفتت صرف نشد ضايع  ‌و‌  باطل گرديد) اى ذات پاكى كه‌  بهترين روزى دهنده  ‌ى‌  خلائقى (كه بى هيچ شرط  ‌و‌  قيد بلكه به‌  صرف جود  ‌و‌  عطاى ذاتى به‌  مومن  ‌و‌  كافر  ‌و‌  فاسق  ‌و‌  عادل به‌  همه بندگان  ‌و‌  به‌  تمام موجودات روزى مى دهى  ‌و‌  رزق مناسب همه را‌  بى عوض  ‌و‌  بى شرط طاعت  ‌و‌  معرفت  ‌و‌  بى منت عطا مى فرمائى)

̶    اى خدا من‌  همانا به‌  درگاه رحمتت پناه مى برم از‌   ‌آن آتش قهرت كه‌  به‌   ‌آن آتش بر‌ اهل عصيان سختگيرى كردى  ‌و‌  بر‌ آنان كه‌  از‌  راه رضاى تو‌  رو‌  گردانيدند وعده  ‌ى‌  عقاب دادى از‌   ‌آن آتشى كه‌  نورش عين ظلمت  ‌و‌  راحت  ‌و‌  آسايشش عين دردناكى  ‌و‌  الم است هر‌  چه از‌   ‌آن آتش دورى جويند باز بدان نزديك شوند (يعنى آتش دوزخ به‌  اهل معصيت چنان مسلط  ‌و‌  از‌  هر‌  جانب بر‌ دوزخيان محيط است كه‌  هر‌  قدر از‌   ‌آن دورى جويند بدان نزديك شده  ‌و‌  ابدا دورى  ‌و‌  فرار از‌  عذاب دردناكش نتوانند) شگفت آتشى كه‌  بعضى شعله هايش بعضى ديگر را‌  مى خورد  ‌و‌  برخى بر‌ برخى ديگر حمله ور شود (مانند آتش كبر  ‌و‌  نخوت  ‌و‌  غرور در‌  دنيا  ‌و‌  آتش كينه  ‌و‌  فتنه  ‌و‌  حسد  ‌و‌  رقابت كه‌  بعضى بر‌ بعضى ديگر غلبه  ‌و‌  حمله ور مى شود در‌  آخرت هم حقيقت اين اوصاف  ‌آن دوزخى است كه‌  بدين وصف مذكور نمودار شود)

̶    آتشى است (عجب هولناك) كه‌  استخوان معصيت كاران را‌  سوخته  ‌و‌  خاكستر مى گرداند  ‌و‌  اهل دوزخ را‌  از‌   ‌آن آتش آب سوزان حميم بياشاماند آتشى (مهيب  ‌و‌  سخت دل) كه‌  هر‌  چه دوزخيان به‌   ‌آن آتش تضرع  ‌و‌  زارى كنند توجه نكرده  ‌و‌  آنان را‌  ابقا نكند  ‌و‌  هر‌  چه از‌  او‌  رحم  ‌و‌  عطوفت طلبند ابدا ترحم نكند  ‌و‌  نه آتش كسى را‌  كه‌  با‌  خشوع  ‌و‌  التماس تسليم او‌  شود از‌  شدت عذاب تخفيف تواند داد. آتشى است (هولناك بى رحم) كه‌  به‌  شديدتر حرارت  ‌و‌  سوزندگى با‌  اهل دوزخ ملاقات كند با‌  عذاب دردناك  ‌و‌  عقوبت  ‌و‌  انتقام سخت  ‌و‌  وبال  ‌و‌  حرمان ابدى.

̶    و اى خدا به‌  تو‌  پناه مى برم از‌  عقربهاى دوزخ كه‌  برگزيدن دوزخيان دهنها گشاده (و نيشها كشيده) اندوهم از‌  مارهاى دوزخ  ‌و‌  دندانهاى زهرآلودشان كه‌  به‌  اهل دوزخ (با چشم خشمگين) حمله ورند  ‌و‌  هم پناه مى برم به‌  تو‌  از‌  شرابهاى دوزخ كه‌  چون اهل جهنم بياشامند همه احشاء  ‌و‌  امعاء (اندرون بدنشان) را‌  قطعه قطعه سازد  ‌و‌  دلهاى ساكنان دوزخ را‌  بشكافد  ‌و‌  قلب آنها را‌  از‌  جا بركند  ‌و‌  اى خدا من‌  از‌  (لطف  ‌و‌  كرم) تو‌  طريقى مى طلبم (موفقيت بر‌ اعمال خير مى خواهم) كه‌  مرا از‌  آتش دوزخ دور سازد  ‌و‌  به‌  كلى (از عذاب جهنم) باز دارد (و محفوظ گرداند.)

̶    پروردگارا درود فرست بر‌ محمد  ‌و‌  آل‌  پاكش  ‌و‌  مرا هم به‌  فضل  ‌و‌  رحمتت از‌   ‌آن آتش (قهر خود) نجات بخش (و در‌  پناه عفوت از‌  عقابت ايمن ساز)

̶    كه همانا توئى كه‌  خلق را‌  (هر كه‌  بخواهى) از‌  كار ناپسند  ‌و‌  ناشايسته محفوظ مى دارى  ‌و‌  نيكوكارى عطا مى كنى.
̶    (يعنى تنها توئى كه‌  هر‌  كه‌  را‌  بخواهى حسن توفيق  ‌و‌  شوق كار خير  ‌و‌  حظ نيكوكارى عطا مى كنى  ‌و‌  اگر بندگان را‌  لطف  ‌و‌  كرمت شامل نشود  ‌و‌  آنها را‌  به‌  خود واگذارى همه به‌  گناه  ‌و‌  خطا مايل شوند  ‌و‌  به‌  هواى نفس  ‌و‌  حب دنيا دل بازند  ‌و‌  به‌  لذات فانى دنيا پردازند  ‌و‌  از‌  اطاعت شهوت بر‌ هلاك خود بشتابند)  ‌و‌  توئى (يگانه سلطان مقتدر عالم) كه‌  هر‌  چه بخواهى مى كنى  ‌و‌  قدرت كامله ات بر‌ همه عالم نافذ است 

̶    پروردگارا درود فرست اول بر‌ محمد  ‌و‌  آل‌  پاكش هنگامى كه‌  نام نيكويان عالم ياد شود  ‌و‌  مادامى كه‌  شب  ‌و‌  روز در‌  عالم رفت  ‌و‌  آمد كند درودى فرست بر‌  ‌آن بزرگواران كه‌  طول مدتش منقطع نشود  ‌و‌  عددش به‌  شمار نيايد درودى كه‌  (عطرش) فضاى عالم را‌   ‌و‌  (صيتش) عرصه  ‌ى‌  زمين  ‌و‌  آسمان را‌  پر سازد.

̶    درود خدا بر‌ او‌   ‌و‌  آل‌  پاكش باد تا‌  به‌  حدى كه‌  او‌  راضى  ‌و‌  خشنود گردد  ‌و‌  باز بعد از‌  حد رضاى او‌  درود بى حد  ‌و‌  بى انتها بر‌  ‌آن بزرگوار فرست (اى خدا) اى مهربان ترين مهربانان عالم
.

.......................

منبع

درباره بنیاد صحیفه سجادیه

بنیاد صحیفه سجادیه در استان اصفهان در جهت توسعه فرهنگ قرآن و عترت براساس حدیث ثقلین در سال 1395 تاسیس گردید.

 امید است این کتاب ازرشمند صحیفه سجادیه که تنها کتابی است که از سوی اهل بیت (ع) به نگارش درآمده و به عنوان زبور آل محمد و خواهر قرآن معروف است، بعد از قرآن و نهج البلاغه به آن توجه ویژه شود و در جامعه اسلامیمان مورد توجه و بهر برداری قرار گیرد.

telegram aparat eitaa

logo