فَصَّلِ عَلَيْهِمْ و عَلَى الرَّوحانِيّينَ من مَلائِكَتِكَ و اَهْلِ الزُّلْفَةِ عِندَكَ و حُمَّالِ الْغَيْبِ اِلى رُسُلِكَ و الْمُؤتَمَنِينَ عَلى وَحْيِكَ و قَبائِلَ الْمَلائِكَةِ الذّينَ اخْتَصَصْتَهُمْ لِنَفْسِكَ و اَغْنَيتَهُمْ عَن الطَّعامِ و الشَّرابِ بِتَقْدِيسِكَ و اَسْكَنْتَهَمُ بُطُونَ اَطْباقِ سَمواتِكَ و الَّذينَ عَلى اَرْجائِها اِذا نَزَلَ الْامْرُ بِتَمامِ وَعْدِكَ َ خُزّانِ الْمَطِرِ و زَواجِرَ السّحابِ و الَّذِىِ بِصَوْتِ زَجْرِهِ يُسْمَعُ زَجَلُ الرُّعوُدِ و اِذا سَبَحَتْ به حَفِيفَةُ السَّحابِ الْتَمَعَتْ صَواعِقُ البُرُوقِ و مُشَيِّعىِ الثَّلْجِ و الْبَرَدِ و الْهابِطينَ مَعَ قَطْرِ المَطَرِ اِذا نَزَلَ و الْقُوَّامِ عَلى خَزَآئِنِ الرِّياحِ و الْمُوَكَّلينَ بِالْجِبالِ فَلا تَزُولُ و الذِّينَ عرَّفْتَهُم مَثاقِيلَ الْمِياهِ و كَيْلَ ما تَحْوِيهِ لَواعِجُ الْاَمْطارِ و عَوالِجُها. [پروردگارا!] پس بر آنان درود فرست، و بر روحانيان از فرشتگانت (آنان كه نسيم رحمت گسترند)، و آنان كه نزد تو منزلتى ويژه دارند، و نيز بر فرشتگانى كه پيام غيب را به سوى پيام آوران تو مى آورند و به امينان وحى تو مى سپارند؛ و برفرشتگانى كه رازداران و از خاصّان تواند؛ آنان كه از جام تسبيح و ثنايت چنان مست و سرخوش اند كه از خوردن و آشاميدن بى نيازند و در درون طبقات آسمان هايت ساكن اند. و [درود فرست] بر فرشتگانى كه هرگاه فرمان تو، به اين كه وعده ات فرا رسيده است، فراز آيد، بر كرانه هاى آسمان ها به پرواز درآيند. و [درود فرست] بر گنجوران باران و فرشتگانى كه ابرها را به پيش مى رانند. و [درود فرست] بر فرشته اى كه چون ابرها را براند، خروش تُنْدَرها برخيزد، و چون ابرها با نواختن تازيانه هاشان به خروش آيند، از نهيب شان برق مرگ زا بدرخشد. و بر فرشتگانى كه همراهِ برف و تگرگ فرود آيند، و آنان كه به هنگام بارش باران قطره هاى آن را همراهى مى كنند. و بر فرشتگانى كه خزاين باد را نگهبان اند و بر آنهايى كه بر كوهساران گمارده اى تا از جاى نجنبند و بر فرشتگانى كه وزن آب ها و پيمايش بارانهاى سيل آسا و رگبارهاى تند و درهم تنيده را به آنان شناسانده اى.
حاملان رحمت
الرَّوحْ، فراخى، گشايش، راحت و آسودگى، مهربانى، بخشش، بادِ نرم و ملايم، نسيم، شادمانى.
الرُّوح، جان، روان، وحى، فرمان خدا، قرآن كلام خداوند، و عَلَى الرَّوحانيّين «به فتح راء»، به معناى نسيم و فراخى. فرشتگانى كه به فرمان خداوند نسيم رحمت و گشايش را مى وَزانند و مهر و بخشايش خدا را مى آورند. فرشتگانى كه بشارت آورند و حاملان رحمت:
وَلَقَدْ جَاءَتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ بِالْبُشْرَى قَالُوا سَلاَماً قَالَ سَلاَمٌ فَمَا لَبِثَ أَن جَاءَ بِعِجْلٍ حَنِيذٍ. فَلَمَّا رَأى أَيْدِيَهُمْ لا تَصِلُ إِلَيْهِ نَكِرَهُمْ وَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً قَالُوا لا تَخَفْ إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمِ لُوطٍ. وَامْرَأَتُهُ قَائِمَةٌ فَضَحِكَتْ فَبَشَّرْنَاهَا بِإِسْحَاقَ وَمِن وَرَاءِ إِسْحَاقَ يَعْقُوبَ.(هود، آيه 71 - 69.) و به يقين فرشتگان ما براى ابراهيم مژده آوردند، گفتند: درودى [نيك بر تو]، گفت: درود [بر شما]؛ ديرى نپاييد كه [ابراهيم] گوساله اى بريان آورد و چون ديد دستشان به سوى آن دراز نمى شود آنان را ناآشنا و بيگانه يافت و از ايشان هراسى در دل نهاد؛ گفتند: مَهَراس، ما به سوى قوم لوط فرستاده شده ايم و همسر او ايستاده بود و خنديد آنگاه ما به او مژده اسحاق و از پى اسحاق، يعقوب را داديم.
على (ع) فرمود:
ان فى السَّماءِ السَّابِعَةِ حَظِيرَةُ يُقالُ لَها حَظِيرَةُ الْقُدُسِ فِيها مَلائِكَةٌ يُقالُ لَهُم الرَّوحانِيّوُنَ فَاِذا كانَ لَيْلَةُ الْقَدْرِ اِستأذَنُوُا رَبَّهُمْ فى النُّزوُلِ اِلى الدُّنيا فَيَأذَنُ لَهُمْ فَلا يَمرُّونَ عَلى مَسجِدٍ اِلّا و يُصَلُّونَ فِيهِ و لا يَسْتَقْبِلوُنَ اَحداً فى طَرِيقٍ اِلّا دَعَوا لَهُ فَاَصابَهُمْ مِنْهُمْ بَركَةٌ.(رياض السالكين، ج 2، ص 43؛ والْدُّر المُنْثُورُ فى التَفسِيرِ المأثُورِ، ج 6، ص 638.) در آسمان هفتم جايى است كه به آن «حظيرة القدس، بهشت» مكان پاك و پاكيزه گويند، در آن فرشتگانى ساكن اند كه آنان را «رَوحانيّون» نامند. هرگاه شب قدر فرا رسد براى فرود به دنيا از پروردگار خويش رخصت طلبند و خداى آنان را رخصتِ فرود دهد. بر مسجدى نگذرند مگر آن كه در آن نماز گزارند و در راهى با كسى روبرو نشوند مگر آن كه او را دعاكنند. پس از اينان به ايشان بركت و خجستگى دررسد.
يكى از حكيمان گويد: در وراى اين عالم، آسمان و زمين و دريا و حيوان و گياه و مردمى آسمانى وجود دارد و هركه در آن عالم هست آسمانى است و در آنجا چيز زمينى وجود ندارد و روحانيانى كه در آن عالَمند با انسانهاى آن عالم ملايمت و الفت دارند و از يكديگر نمى رمند و هر كدام با رفيق خود هيچ نوع تضادى نداشته بلكه در كنار او احساس راحتى و آسايش مى كند.(علم اليقين فى اصول الدين، ج 1، ص 341.) گاه مى شود كه در پاره اى از لحظه هاى زندگى، بى علت و بى رشوت نسيم هاى ويژه و رحمتى خاص از مجارى و در مواقع ويژه مى وَزَد با اين كه نسيم رحمت عام و شامل خداوند همه وقت، همگان را در مى رسد و همه جوانب حيات را در پوشيده است، و اما در اين لحظه ها بيش تر مى وزد، و هر كه را كه آماده دريافت آن نسيم ها هست، بيش تر مى نوازد. همچنان كه خداى تعالى فرمود:
وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ ءٍ فَسَأَكْتُبُهَا لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَالَّذِينَ هم بِآيَاتِنَا يُؤْمِنُونَ.(اعراف، آيه 156.) و بخشايشم همه چيز را فرا مى گيرد و آن را به زودى براى آنان كه پرهيزگارى مى وَرْزند و زكات مى دهند و كسانى كه به آيات ما ايمان دارند مقرّر مى دارم.
پيامبر گرامى (ص) فرمود:
ان لِرَبِّكُمْ فى اَيَّامِ دَهْرِكُمْ نَفَحاتٍ فَتَعِّرضُوا لَها لَعَلَّهُ ان يُصِيبَكُمْ نَفْحَةٌ مِنْها فَلا تَشْقُونَ بَعْدَها اَبَداً.(احاديث و قصص مثنوى، ص 91؛ به نقل از جامع صغير، ج 1، ص 95.) در طول زندگى شما نسيم هايى از رحمت پروردگاتان مى وزد. خود را در معرض آنها قرار دهيد. اميد است چنين نسيمى سبب شود از اين پس، و براى هميشه شقاوت از شما دور شود.
گفت پيغمبر كه نفحت هاىِ حق
اندرين ايّام مى آرَد سَبَق
گوش و هُش داريد اين اوقات را
در رُباييد اين چنين نفحات را
نفحه آمد مر شما را ديد و رفت
هر كه را مى خواست جان بخشيد و رفت
نفحه ديگر رسيد آگاه باش
تا از اين هم وا نمانى خواجه تاش
جانِ آتش يافت زو آتش كَشى
جان مرده يافت در خود جُنبشى(مثنوى، دفتر يكم، بيت 1955 - 1952.)
آن مواقع ويژه، شب قدر و سحرگاهان است و آورندگانِ اين نسيم هاى روحانى، فرشتگان رحمت اند؛ فرشتگانى كه امام سجاد (ع) از آنان به «رَوحانيّون» ياد كرد و بر آنان درود فرستاد: و عَلَى الرَّوحانِيّينَ من مَلائِكَتِكَ.
حاملان غيب
و حُمّال الغيب، و درود بر فرشتگانى كه در اطاعت و عبادت اخلاص مى ورزند و از نزديكان درگاه تواند و درود بر فرشتگانى كه اصناف گوناگون اند و در قلمرو كارآيى، نقش هاى مختلف دارند و درود بر فرشتگانى كه «غيب» را بر دوش دارند؛ غيبى كه جز خدا هيچكس از آن آگاه نيست:
وَعِندَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لاَيَعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ.(انعام، آيه 59.) و كليدهاى نهان نزد اوست هيچ كس جز او آنها را نمى داند.
همان غيبى كه تنها از آن اوست:
فَقُل اِنّما الْغَيْبُ للَّهِِ.(يونس، آيه 20.) بگو: همانا غيب - نهان - خداى راست.
اما به هر كس بخواهد، بخشى از آن را مى دهد:
عَالِمُ الْغَيْبِ فَلاَ يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَداً إِلَّا من ارْتَضَى من رَّسُولٍ.(جن، آيه 26 - 25.) داناى نهان و ناپيداست، پس كسى را بر غيب خود آگاه نسازد مگر آن را كه پيامبرى پسندد و برگزيند.
ذلِكَ من أَنْبَاءِ الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيْكَ.(يوسف، آيه 102.) اين [سرگذشت] از خبرهاى غيب است كه به تو وحى مى كنيم.
و درود فرست بر فرشتگانى كه گروه ها و قبيله ها اند؛ همانان كه ويژه خود آفريدى و از خوردنى ها و نوشيدنى ها دور داشتى تا از جام تقديس تو همواره مست و سرخوش باشند: و اَغْنَيْتَهُمْ عَنِ الطَّعامِ و الشَّرابِ بِتَقْدِيسِكَ. و در نهان طبقات آسمان ها جاى دادى: و اَسْكَنْتَهُمْ بُطُونَ اَطْباقِ سَمواتِكَ. فرشتگانى كه خوراك شان تقديس و شراب شان تسبيح توست. و درود بر فرشتگانى كه چون فرمان تو، به پايانه وعده ات، فراز آيد در آن روزى كه آسمان از هم مى شكافد و اَوْرنگ فرمانروايى تو را، هشت تن از ايشان (حاملان وحى) بر فراز سر مى برند بر كناره هاى آسمان ها پر مى كشند: و الَّذِينَ عَلى اَرْجائِها.
وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ.(حاقّه، آيه 17.) و فرشتگان بر كناره هاى آن (آسمان) باشند و عرش پروردگارت را در آن روز هشت [فرشته] بر فراز سرشان بردارند.
و درود فرست بر فرشتگان ديگر؛ آنها كه ابرها را مى رانند تا از خروشِ شان، تُنْدَرها بر خيزد و از نهيب شان، برق مرگ زا بدرخشد و فرشتگان برف ها و تگرگ ها و آنان كه قطره هاى باران را با خود دارند. و فرشتگانى كه مخزن هاى باد را نگهبان اند، و آنان كه كوه ها را، پايدار و مقاوم مى دارند. و فرشتگانى كه حتى وزن آب ها را مى دانند و پيمايش باران هاى سيل آسا و رگبارهاى تند و درهم تنيده را عهده دارند: و خُزّانِ الْمَطَرِ و زَواجِرِ السَّحابِ و الَّذِى.
...........................
