صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱ - فراز ۲۳

فَمَا هَكَذَا كَانَتْ سُنَّتُهُ فِي التَّوْبَةِ لِمَنْ كَانَ قَبْلَنَا، لَقَدْ وَضَعَ عَنَّا مَا لَا طَاقَةَ لَنَا بِهِ، وَ لَمْ يُكَلِّفْنَا إِلَّا وُسْعاً، وَ لَمْ يُجَشِّمْنَا إِلَّا يُسْراً، وَ لَمْ يَدَعْ لِأَحَدٍ مِنَّا حُجَّةً وَ لَا عُذْراً.

و روش او در توبه براى پیشینیان (بنى‏ اسرائیل) چنین نبوده (سنت و روش خداى تعالى در توبه براى بنى‏ اسرائیل کشتن یکدیگر بوده، نه بس پشیمانى، چنانکه در قرآن کریم «س 2 ى 54( فرموده: و اذ قال موسى لقومه یا قوم انکم ظلمتم انفسکم باتخاذکم العجل فتوبوا الى بارئکم فاقتلوا انفسکم ذلکم خیر لکم عند بارئکم فتاب علیکم انه هو التواب الرحیم یعنى و یاد کنید هنگامى را که موسى به قوم خود «آنانکه گوساله پرستیدند» گفت: اى قوم شما بر اثر گرفتنتان گوساله را «به خدائى» به خود ستم روا داشتید، اکنون به سوى آفریننده‏ ى خویش بازگردید و خود «یکدیگر» را بکشید که این کشتن نزد آفریننده‏ ى شما برایتان «از زندگانى در دنیا» بهتر است پس خدا توبه‏ ى شما را «پیش از آنکه همگى کشته شوید» پذیرفت، زیرا او بسیار توبه ‏پذیر و بسیار مهربان است) و آنچه به آن توانائى نداریم از ما برداشته، و به ما جز به آنچه طاقت داریم تکلیف نفرموده، و جز کار آسان از ما نخواسته (چنانکه در قرآن کریم «س 22 ى 78( فرموده: و ما جعل علیکم فى الدین من حرج یعنى و خدا بر شما در دین تنگى و رنج قرار نداده است) و براى هیچ یک از ما برهان و بهانه ‏اى جا نگذاشته (چنانکه حضرت صادق علیه ‏السلام فرموده: هرگاه در همه‏ ى چیزها بنگرى کسى را در تنگى و سختى نمى‏یابى، و کسى را نمى‏ یابى جز آنکه خدا را بر او حجت و برهانى است، و به کمتر از طاقتشان امر و فرمان داده، و آنچه به مردم امر شده طاقت آن را دارند، و هر چه طاقت و توانائیش را ندارند از آنها برداشته شده ولى نیکى در مردم نیست «تا این حقائق  را بفهمند».