صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۶ - فراز ۴

اللَّهُمَّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْيَاكَ، وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ، وَ لَا تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَيْرِكَ، وَ لَا تَقْطَعْ عَنْ كَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّكَ، فَإِنَّ الْغَنِيَّ مَنْ أَغْنَيْتَ، وَ إِنَّ السَّالِمَ مَنْ وَقَيْتَ.

بار خدایا خشگى (زمین هاى) شهرهاى ما را به آب دادن (باران فرستادن) خود زایل گردان، و وسوسه و اندیشه‏ ى بد (یا کینه یا دشمنى یا خشم) دلهامان را با روزى دادن خویش بیرون نما، و ما را از خود به دیگرى مشغول و سرگرم مکن، و فزونى پیوسته‏ ى احسانت را از همه‏ ى ما (خداپرستان) جدا مساز، زیرا غنى و بى ‏نیاز کسى است که تو او را بى‏ نیاز کرده ‏اى، و سالم و بى‏ گزند کسى است که تو او را ( از آسیبها) نگاه داشته ‏اى.