• خداوندا، اى آنكه توصيفگران از وصف تو عاجزند.
• اى آنكه اميد هيچ اميدمندى از تو جدا نمى شود.
• اى آنكه پاداش نيكوكاران تباه نكنى.
• اى آنكه هول و هراس عابدان فقط از تو و به خاطر تو باشد.
• اى آنكه غايت ترس و نهايت بيم پرهيزكارانى.
• آستان تو جائى است بس عزيز. دستان گنهكاران به سويش فراز است، و آنان عنان گناه بسته اند، و ابليس بر قلب گناهكار پيروز گرديده، و در اجراى اوامرت راه عصيان پوئيده، و در پرهيز از مناهى راه طغيان در پيش گرفته اند.
• نه بسان آنكس كه به يارى تو در كار خويش جهل در پيش گيرد و يا احسان فراوان تو را در حق خويش انكار كند. آن زمان كه راه هدايت از ميان كوره راههاى جهالت برايش عيان گرديد، به حقيقت حق بينا، و در ستمى كه به خود كرده و در مخالفت با خدايش تفكر و انديشه نمود. لذا گناهان خويش و مخالفت و مخاصمت خود را بزرگ ديد.
• چنين كسى، شرمگينانه به تو اميدوار است و رو به سوى تو كند، و با اعتماد و اطمينانى كه به احسان تو دارد، از تو نياز خواهد. آنگاه با يقين خويش، چشم حرص به تو دارد، و بيمناك و پاكدل به سوى تو كوشد. البته كه تنها مى توان در طمع احسان تو بود، و جز از تو از هيچ كس نبايد ترسيد.
• بدينگونه، چنين كسى، زار و نزار در مقابل آستان تو ايستد. فروتن چشم بر زمين دارد. در مقابل عظمت و بزرگيت به خوارى خود را بيمقدار انگارد، و با فروتنى و خضوع بسيار راز خويش- كه تو بر آن داناترى- نزد تو آشكار سازد و ملتمسانه به گناه خويش- كه تو بر آن داناترى- اعتراف كند. آنگاه به خاطر گناهانى- كه تو بر تباهى آنان آگاه- و لغزشهائى كه- فرمان تو باعث رسوائى او گرديده- از تو طلب «توبه» و پوزش و استغفار نمايد. گناهان و لغزشهائى كه دوران آن اينك گذشته باشد و گرفتاريهايش باقى مانده باشد.
• پروردگارا، تو اگر چنين كسى را كيفر دهى، در عدالتگرى تو جاى هيچ انكار و اعتراض نيست. اگر او را به عفو خويش بنوازى، او گذشت تو را بزرگ نشمارد. زيرا تو چنان كريم و احسانگرى كه آمرزش هر گناهى، هر چند عظيم، نزد تو بسى كوچك باشد.
• كردگارا، اينك اين منم كه به آستان تو روى آورده ام، در حاليكه در اجراى فرمانى كه تو داده اى، مطيع هستم و به عهدى كه تو بسته اى مشتاقم. آنجا كه فرموده اى:
• ادعونى استجب لكم
• (مرا بخوانيد، شما را اجابت مى كنم)
• الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد.
• جهان آفرينا، مرا به آمرزش و رحمت خويش بنواز، زيرا كه من با اعترافم به گناه، رو به درگاه تو آورده ام. تو مرا از سقوط به پرتگاه گناه رهائى ببخش، زيرا كه من خويشتن را در برابر قدرت تو بسى خوار و بى مقدار مى دانم. بخواه كه در پرده لطف تو پوشيده شوم، زيرا كه تو در انتقام از من بسى شكيبا بودى.
• ايزدا، چنان كن كه پيوسته در اجراى فرمان تو باشم، و در بندگى تو بصيرت بيشتر يابم. به من آن فرصت و مهلت ببخش تا به كارهائى كه باعث پاكى چرك گناه ميگردد، اقدام كنم، و آن زمان كه مى ميرم، بر دين تو و آئين پيامبرت «محمد» (كه بر او درود باد) باشم.
• خالقا، من در مقابل آستان تو از گناهان بزرگ و كوچك، پيدا و پنهان، گذشته و حال خويش، «توبه» مى كنم و استغفار مى طلبم. چنان «توبه»اى كه هرگز ميل و رو به تكرار آن نكنم.
• رحمانا، تو در كتاب محكم و استوار خويش فرموده اى كه تو، از بندگان خويش «توبه» مى پذيرى و گناهانشان مى بخشى، و بسيار «توبه» كنندگان را دوست مى دارى. اينك، همانگونه كه وعده كرده اى، «توبه» مرا هم بپذير، و بدانگونه كه تضمين نموده اى، از گناهان من بگذر، و چنانكه پيمان بسته اى، در حق من مهر خويش رواساز.
• مهربانا، شرط و ميعاد و پيمان من با تو اينست كه ميل به نارضائى تو نكنم. به نكوهيده ها بازنگردم، و از همه گناهان، خود را دور سازم.
• كريما، تو به آنچه كرده ام داناترى، پس آن گناهانى را كه تو مى دانى، بر من ببخش، و به قدرت خويش مرا به آنچه نكوست، بازگردان.
• قدرتمندا، من اسير مشكلاتى هستم كه يا به يادم هست و يا از ياد برده ام، اما تو از همه ى آنها آگاهى و از تو چيزى پوشيده نيست. اگر به كسى بدى كردم تو، به او خير بده، و آن بار گناه و بدى را بر من هموار مساز، و گرانى آنرا به سبكى تبديل نما، و مرا از نزديك شدن به چنان گناهانى ايمن بدار.
• معبودا، من بجز به خواست تو قادر به «توبه» كردن نيستم، و از گناه پرهيز نتوانم كرد، مگر به يارى تو. پس تو مرا در اين راه به نيروى خويش توانگر ساز، و در دورى از گناه مرا در حمايت خويش بگير.
• بى نيازا، آن بنده اى كه به بارگاه تو «توبه» كند، در علم نهان تو «توبه اش» مى پذيرى. پس هيچ بعيد نيست كه دگر بار به گناه و خطا بازگردد. پس من از اينكه چنين بد باشم، به تو پناه مى برم. تو «توبه» و انابت مرا چنان بپذير كه پس از آن ديگر نيازمند «توبه» نگردم. «توبه» و انابتى كه گذشته هاى مرا پاك سازد، و سلامتى و سعادت امروز و فرداى مرا فراهم آورد.
• بنده نوازا، من از نادانى سرانجام خويش به تو پناه مى برم. از تو تمنا دارم از بديها و گناهان من چشم بپوشى، و به لطف و كرمت بر من رحمت آور و مرا در پرده پاك عافيتت از گناه محفوظ بدار.
• سبحانا، چنان كن كه انديشه اى ناپسند به دلم راه نيابد. نگاهم خيره به گناه نشود. زبانم به بدى تمايل ننمايد. خلاف رضاى تو كردارى نكنم، تا مستحق خروج از آستان بخشايش تو نگردم. به سوى تو «توبه» مى كنم، چنان «توبه»اى كه تمام اجزاء وجودم را از كيفر تو ايمن دارد، و از آن سختيهائى كه عصيانگران از آن بيمناكند، سالم مانم.
• هستى آفرينا، بر تنهائى ام، بر ترسى كه از تو در دلم هست، بر لرزشى كه از عظمت تو در وجود من است، رحمت آر. زيرا، اى قادر متعال، گناهانم، در آستان تو، مرا رسوا ساخته. از اينرو اگر لب به «توبه» نگشايم، پس چه كسى جز من ناله «توبه» سر دهد؟ اگر غير تو شفاعتگرى را براى بخشش از گناه خويش گيرم، پس ديگر سزاوار رحمت تو نباشم.
• الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد.
• قادرا، چنان كن كه احسانت باعث بخشش گناهانم گردد، و به نعمت خويش، قلم عفو بر گناهانم بكش. چنان كن كه به خاطر گناهانم، عذاب تو از من دور شود، و مشمول عنايات و لطف تو قرار گيرم، و در پرده اغماض تو پوشيده شوم. با من آنچنان كن كه بنده پريشان و پشيمانى رو به تو قادر بخشنده و مهربان مى آورد، و از تو طلب عفو مى كند. بدانگونه كه فقيرى ذليل نياز خود نزد، توانگرى غنى مى برد.
• عيب پوشا، با چنان گناهانى، غير تو مرا هيچ پناه پذيرى و بخشنده اى و شفاعتگرى ميان من و تو نيست. پس به قدرت خود مرا در پناه خويش گير، و با شفاعت و احسانت گناه من ببخش. عصيانم مرا هراسناك ساخته، پس با گذشت خويش مرا از اين هراس برهان.
• آنچه گفته ام به خاطر آن بود كه بدى را نمى شناختم. كار زشتم به دليل فراموشكارى بود. من چنين «توبه» كنم تا آسمان تو و هر كه در آنست، و زمين تو و هر جنبنده كه روى آنست، ناله ندامتم را كه به درگاه تو آورده ام، بشنوند.
• شايد برخى از آنان، آن زمان كه در آستان تو شرمسار ايستاده ام، بر من رحمت و بر آن همه «توبه»ام رقت آورند. و آنگاه از سوى آنان دعائى به من رسد كه آن دعا از ناله من به درگاه تو پذيرنده تر باشد. يا از آنان شفاعتى رسد كه نزد تو از شفاعت من ارجمندتر باشد و از خشم تو رهائى يابم و به رضاى تو رستگار شوم.
• بى شريكا، اگر در پيشگاه تو پشيمانى ام «توبه» باشد، پس من آن پشيمان پشيمانم. اگر دورى از گناه و بازگشت به سوى تو، «توبه» است، پس من آن بسيار «توبه» كننده ام. اگر درخواست آمرزش من باعث پاكى از گناهانم مى شود، پس من آن بسيار آمرزش طلب هستم.
• الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد.
• گناه بخشا، همانگونه كه ما را به «توبه» امر فرمودى و به قبول آن قول دادى، و ما را به دعا دعوت كردى و وعده قبول دعا دادى، پس توبه و دعاى مرا بپذير، و از آستانت نوميد بازنگردان. زيرا كه تو آمرزگار گناه و توبه پذير مهربان بندگانى.
• الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد.
• همانگونه كه ما را به يارى او، راه هدايت آموختى، درود بى پايان تو بر او باد. همانگونه كه بوسيله او ما را از بند جهل و نادانى رها ساختى، درود بى پايان تو بر او باد. چنان درودى از ما بر او باد كه موجب شود در روز رستاخيز، شفاعت ما كند.
• مى دانم كه تو بر هر كارى توانائى و اداى حاجت من بر تو بسى سهل و آسان است.
---------------------
