از دعاهاى آن حضرت است درباره خود، پس از فراغ از نماز شب، در اعتراف به گناه
o خدايا، اى صاحب حكومت ابدى جاويدان.
o و سلطنت بلا منازع بدون لشكريان و ياران.
o و عزت پايدار در گذر روزگاران، و سال هاى سپران، و زمان ها و روزهاى گذران.
o سلطنت برخوردار از عزتى است كه نه آغازش را حدى است، و نه آخرتش را پايانى.
o و پادشاهيت چندان بلند پايه است كه همه چيز پيش از رسيدن به نهايت آن فروافتد.
o و دورترين وصف واصفان به نزديك ترين درجه مقام و مرتبتى كه ويژه خود ساخته اى نمى رسد.
o توصيف ها در وصف تو گمراه و سرگردان، و تعريف ها پيش از بيان حقيقتت از هم گسلان، و ذهن هاى دقيق در بزرگى تو حيران است.
o چنين است كه تو خدايى هستى كه در اول بودنت اولى، و در اين ويژگى دائم و بى زوالى.
o و من بنده اى هستم ناتوان در عمل، و بزرگ در آرزو، رشته پيوندها از دستم بيرون شده جز رشته اى كه با رحمت تو پيوند خورده، و دستاويز آرزوها از من بريده مگر دستاويز عفو تو كه بدان چنگ زده ام.
o طاعتى كه به حساب آورم در نزدم اندك است، و گناهى كه بدان گرفتار آيم بر دوشم فراوان است، و گذشت از بنده ات گرچه بدى كرده باشد بر تو دشوار نيست، پس از من درگذر.
o خدايا، علم تو بر اعمال نهان اشراف دارد، و هر پوشيده اى در برابر آگاهى تو آشكار است، و امور ريز و باريك از تو پوشيده نيست، و رازهاى نهان از نظر غايب نباشد.
o و همانا بر من چيره شده آن دشمنت (شيطان) كه براى بيراهه بردنم از تو فرصت خواست و فرصتش دادى، و براى گمراهى كردنم تا روز جزا از تو مهلت خواست و مهلتش عطا كردى.
o پس با اينكه از گناهان كوچك بد فرجام، و گناهان بزرگ هلاكت بار، به درگاهت مى گريختم مرا به گناه درانداخت، و همين كه به نافرمانيت پرداختم، و با كردار بدم سزاوار خشم تو گشتم، لگام مكر و فريبش را از من برگردانيد، و با سخن انكارگونه اش (كه بيهوده فريب مرا خوردى) با من روبه رو گرديد، و از من بيزارى جست، و در حالى كه به من پشت كرده بود روى برتافت، پس مرا تنها و بى كس به بيابان خشم تو كشاند، و مطرود و رانده شده به آستان انتقام تو درآورد.
o نه شفيعى دارم كه برايم به درگاه تو شفاعت كند، و نه پناه دهنده اى كه برايم از تو امان خواهد، و نه دژى كه مرا از تو نهان دارد، و نه پناهگاهى كه از تو بدان جا پناه مى برم.
o پس اين جايگاه كسى است كه به تو پناه آورده، و محل كسى است كه در پيشگاهت اعتراف كرده، پس مبادا دايره فضل تو بر من تنگ آيد، و دست عفو تو به من نرسد، و مبادا من تهيدست ترين بندگان توبه كار تو، و نوميدترين ميهمانان و زائران آرزومند تو باشم، و مرا بيامرز، كه تو بهترين آمرزندگانى.
o خدايا، مرا فرمان دادى من ترك فرمان كردم، و مرا بازداشتى من مرتكب آن شدم، و انديشه نادرست گناه را در نظرم آراست و (در انجام فرمانت) كوتاهى نمودم.
o نه مى توانم روزه دارى روزى را شاهد آورم، و نه شب زنده دارى شبى را پناه خود گيرم، و نه عمل مستحبى به خاطر آن كه آن را احيا كرده باشم مرا مى ستايد، مگر واجباتت كه هر كه به آنها بى اعتنا باشد به هلاكت مى رسد.
o و من هيچ گاه با فضيلت نافله اى به درگاهت متوسل نشده ام، در حالى كه از بسيارى از آداب و شرايط واجبات تو غفلت ورزيده، و از مقامات حدود تو تجاوز كرده، پرده حرام هاى تو را دريده ام، و گناهان بزرگى مرتكب شده ام كه مصون داشتنت مرا از رسوايى هاى آنها پرده اى بر روى آنها گرديده است.
o و اين جايگاه كسى است كه در پيشگاه تو از خودش شرمنده، و بر خود خشمگين و از تو خشنود است، از اين جهت با روحى فروتن و گردنى فروافتاده و پشتى سنگين از بار گناهان با تو روبه رو شده، در حالى كه بر سر دو راهى اميد به تو و هراس از تو ايستاده است.
o و تويى شايسته ترين كسى كه اين بنده به او اميد داشته، و سزاوارترين كسى كه از او مى ترسد و مى پرهيزد، پس اى پروردگار، آنچه اميد دارم به من عطا كن، و از آنچه مى ترسم امانم ده، و از رحمت خويش سهمى به من ببخش، كه تو گرامى ترين و بخشنده ترين كسى هستى كه از او درخواست مى شود.
o خدايا، اكنون كه در سراى فانى و در حضور همتايانم- چه همسايه اى كه گناهانم را از او نهان مى داشتم و چه خويشاوندى كه در كارهاى مخفيانه از او شرم مى كردم- مرا به عفو خود پوشاندى، و غرق در فضل خود نمودى، پس، از رسوايى هاى سراى باقى نيز در حضور شاهدان از فرشتگان مقرب و پيامبران مكرم و شهيدان و صالحان پناهم ده.
o زيرا- اى پروردگار من- در آمرزش خود اطمينان دارم، و تو شايسته ترين فرد مورد اطمينان، و بخشنده ترين فرد مورد رغبت، و مهربان ترين كسى هستى كه از او مهر و رحمت طلبند، پس بر من ترحم كن.
o خدايا، و تويى كه مرا در هنگامى كه نطفه اى پست و ناچيز بودم، از صلبى با استخوان هاى درهم تنيده و راه هاى تنگ به تنگناى رحمى كه آن را با پرده هايى پوشانيده اى منتقل كرده، از حالى به حالى درمى آورى تا آن كه صورتم را كامل ساختى، و در پيكرم اعضا و جوارح قرار دادى، چنان كه در كتاب خود وصف فرموده اى نخست به صورت نطفه و سپس علقه (خون بسته شده زالو مانند) سپس مضعفه (پاره گوشت) سپس استخوان آفريدى، سپس استخون ها را گوشت پوشاندى، آن گاه مرا آفرينشى ديگر دادى آن گونه كه خود خواستى (از روح خود در من دميدى).
o تا آن گاه كه به روزيت محتاج شدم، و از يارى فضل و احسانت بى نياز نبودم، از زيادى طعام و شرابى كه براى كنيزت (مادرم) همواره مقرر فرمودى برايم غذايى قرار دادى، همان مادرى كه مرا در اندرونش جاى دادى، و در قرارگاه رحم او به وديعت نهادى.
o و اگر- اى پروردگار من- مرا در آن حالات به توان خودم وامى گذاشتى، يا به نيروى خودم دچار مى ساختى، قطعا توان از من جدا، و نيرو از من دور بود.
o اما مرا از روى احسان مانند يك نيكوكار مهربان غذا دادى، و اين كار را از باب كرم تا كنون در حق من انجام مى دهى، هيچ گاه از نيكى تو خالى نيستم، و هرگز خوش رفتارى تو درباره من به تأخير نمى افتد، و با اين همه اطمينان من به تو استوار نمى شود تا خود را براى آنچه نزد تو برايم پر بهره تر است يكدله سازم.
o همانا شيطان مهار مرا در بددلى و ضعف يقين به دست گرفته، از اين رو از بد همسايگى او با من و پيروى نفسم از او به تو شكوه مى آورم، و از تو مى خواهم كه مرا از تسلط او نگاه دارى، و به درگاهت ناله مى كنم كه مكر و نيرنگ او را از من بازگردانى.
o و از تو درخواست مى كنم كه راهى به سوى روزيم هموار سازى. پس سپاس و ستايش تو را كه نخست نعمت هاى بزرگ عطا كردى، و به دنبال آن شكر بر احسان و انعام را به دلم الهام نمودى. پس بر محمد و آل او درود فرست، و روزيم را بر من آسان ساز، و نيز از تو مى خواهم كه مرا به آنچه برايم مقدر فرموده اى قانع سازى، و به سهم خودم در آنچه برايم قسمت كرده اى خشنود گردانى، و آنچه از جسم و عمرم سپرى شده آن را در راه طاعت خويش محسوب دارى، كه تو بهترين روزى دهندگانى.
o خدايا، به تو پناه مى آورم از آتشى كه به وسيله آن بر هر كه تو را نافرمانى كرده سخت گرفته اى، و هر كه از راه خشنوديت روى برتافته تهديد به آن نموده اى، و از آتشى كه نورش تاريكى، و آسانش دردناك، و دورش نزديك است، و از آتشى كه شعله هايش يكديگر را مى بلعد، و پاره اى بر پاره ديگر حمله مى برد.
o و از آتشى كه استخوان ها را خاكستر مى كند، و آب جوشان به كام اهلش مى ريزد، و از آتشى كه بر زارى كنندگانش رحم نمى آورد، و به مهرجويانش مهر نمى ورزد، و نمى تواند بر كسانى كه در برابرش فروتنى مى كنند و تسليم او مى گردند سبك گردد، بلكه با ساكنانش با سوزان ترين كيفر دردناك و عذاب سختى كه در اختيار دارد روبه رو مى گردد.
o و پناه مى آورم به تو از عقرب هاى آن كه دهان گشوده اند، و از مارهايش كه با دندان هاى خود براى ايجاد ترس و وحشت زنگ مى زنند، و از آشاميدنى اش كه دل و روده ساكنانش را پاره پاره مى كند، و دل هاشان را از جا مى كند، و از تو راهنمايى مى طلبم به آنچه از آن آتش دور مى سازد، و عقب مى افكند.
o خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و به رحمت بيش از حد خود مرا از آن پناه ده، و به گذشت نيكوى خود لغزش هايم را ناديده گير، و مرا خوار و رسوا مساز اى بهترين پناه دهندگان.
o خدايا، تو از ناخوشايندى ها نگاه مى دارى، و چيز خوب و خواستنى عطا مى كنى، و هر چه بخواهى انجام مى دهى، و تو بر هر چيز توانايى.
o خدايا، بر محمد و آل او درود فرست آن گاه كه از نيكان ياد شود، و بر محمد و آل او درود فرست تا شب و روز در گردش است، درودى كه پشتوانه اش قطع نشود و تعدادش به شمار نيايد، درودى كه فضا را پر كند و زمين و آسمان را فراگيرد.
o درود خدا بر او تا آنجا كه خشنود شود، و هم درود خدا بر او و آل او پس از خشنودى، درودى كه حد و نهايتى نداشته باشد، اى مهربان ترين مهربانان.
.........................
