صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۶ - فراز ۲۸

وَ إِنَّمَا أُوَبِّخُ بِهَذَا نَفْسِي طَمَعاً فِي رَأْفَتِكَ الَّتِي بِهَا صَلَاحُ أَمْرِ الْمُذْنِبِينَ، وَ رَجَاءً لِرَحْمَتِكَ الَّتِي بِهَا فَكَاكُ رِقَابِ الْخَاطِئِينَ.

و اینکه خود را به این سخنان سرزنش مى‏نمایم براى طمع در مهربانى تو است که اصلاح کار گناهکاران به آنست، و براى امید به رحمت تو است که رهائى گردن خطاکاران به آنست.