صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۹ - فراز ۵
ثُمَّ قِنِي مَا يُوجِبُ لَهُ حُكْمُكَ، وَ خَلِّصْنِي مِمَّا يَحْكُمُ بِهِ عَدْلُكَ، فَإِنَّ قُوَّتِي لَا تَسْتَقِلُّ بِنَقِمَتِكَ، وَ إِنَّ طَاقَتِي لَا تَنْهَضُ بِسُخْطِكَ، فَإِنَّكَ إِنْ تُكَافِنِي بِالْحَقِّ تُهْلِكْنِي، وَ إِلَّا تَغَمَّدْنِي بِرَحْمَتِكَ تُوبِقْنِي.
سپس مرا از چیزى (کیفرى) که فرمان تو موجب آن مى شود نگاه دار، و از آنچه عدل تو به آن حکم مى کند رهائى ده، زیرا توانائى من از تحمل انتقام و کیفر تو برنمى آید، و نیروى من با خشم تو برابرى نتواند کرد، پس اگر تو مرا به حق جزا دهى (به کیفر رسانى) هلاکم مى نمائى، و اگر به رحمتت نپوشانى تباهم مىسازى (در حدیث است: کسى به وسیله ى عمل خود به بهشت نمى رود، گفتند: یا رسول الله و نه تو؟ فرمود: و نه من جز آنکه خدا مرا به رحمتش بپوشاند).