صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۰ - فراز ۶

فَارْحَمْنِي اللَّهُمَّ فَإِنِّي امْرُؤٌ حَقِيرٌ، وَ خَطَرِي يَسِيرٌ، وَ لَيْسَ عَذَابِي مِمَّا يَزِيدُ فِي مُلْكِكَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ، وَ لَوْ أَنَّ عَذَابِي مِمَّا يَزِيدُ فِي مُلْكِكَ لَسَأَلْتُكَ الصَّبْرَ عَلَيْهِ، وَ أَحْبَبْتُ أَنْ يَكُونَ ذَلِكَ لَكَ، وَ لَكِنْ سُلْطَانُكَ اللَّهُمَّ أَعْظَمُ، وَ مُلْكُكَ أَدْوَمُ مِنْ أَنْ تَزِيدَ فِيهِ طَاعَةُ الْمُطِيعِينَ، أَوْ تَنْقُصَ مِنْهُ مَعْصِيَةُ الْمُذْنِبِينَ.

پس بر من رحم کن- بار خدایا- زیرا من مردى ذلیل و خوارم، و قدر و منزلتم اندک است، و عذاب و کیفر من چیزى نیست که همسنگ ذره ‏اى (مورچه‏ ى کوچک، یا غبار و گرد منتشر در هوا) در پادشاهى تو بیافزاید، و اگر عذاب من چیزى بود که در پادشاهیت مى‏افزود هر آینه (توفیق) شکیبائى بر آن را از تو درخواست مى‏نمودم، و دوست داشتم که آن فزونى براى تو باشد، ولى سلطنت تو- بار خدایا- بزرگتر و پادشاهى تو جاوید تو را از آنست که فرمانبرى فرمانبران در آن بیافزاید، یا نافرمانى گنهکاران از آن بکاهد.