صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۶۰

اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَيَّدْتَ دِينَكَ فِي كُلِّ أَوَانٍ بِإِمَامٍ أَقَمْتَهُ عَلَماً لِعِبَادِكَ، وَ مَنَاراً فِي بِلَادِكَ بَعْدَ أَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِكَ، وَ جَعَلْتَهُ الذَّرِيعَةَ إِلَى رِضْوَانِكَ، وَ افْتَرَضْتَ طَاعَتَهُ، وَ حَذَّرْتَ مَعْصِيَتَهُ، وَ أَمَرْتَ بِامْتِثَالِ أَوَامِرِهِ، وَ الِانْتِهَاءِ عِنْدَ نَهْيِهِ، وَ أَلَّا يَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ، وَ لَا يَتَأَخَّرَ عَنْهُ مُتَأَخِّرٌ فَهُوَ عِصْمَةُ اللَّائِذِينَ، وَ كَهْفُ الْمُؤْمِنِينَ وَ عُرْوَةُ الْمُتَمَسِّكِينَ، وَ بَهَاءُ الْعَالَمِينَ.

بار خدایا تو دین خود (اسلام) را در هر زمان و روزگارى به وسیله‏ ى امام و پیشوائى (یکى از ائمه‏ ى معصومین علیهم السلام) که او را براى (گمراهان) بندگانت علامت (راهنما) و در شهرهایت نشانه‏ ى (راه حق) برپا داشته ‏اى، تایید و کمک کرده ‏اى پس از آنکه پیمان (دوستى) آن امام را به پیمان (به دوستى) خود پیوسته، و او را سبب خشنودى (افاضه ‏ى رحمت) خویش گردانیده‏ اى، و طاعت و فرمانبرى از او را واجب نموده، و از فرمان نبردن از او ترسانیده ‏اى، و به فرمانبرى فرمان هایش، و بازایستادن از نهى و بازداشتنش، و به اینکه کسى از او پیشى نگیرد (جز پیروى از فرمان او از پیش خود کارى نکند) و از او واپس نماند (خلاف فرمانش قدمى برندارد) فرمان داده‏ اى، پس او است نگهدار پناهندگان (به خود از واقع شدن در یکى از دو طرف افراط و تفریط) و پناه اهل ایمان (در رهائى از تاریکیهاى نادانى و شبهات) و دستاویز چنگ‏زدگان (از کیفرها) و جمال و نیکوئى جهانیان (زیرا به راهنمائى و روش او تراز وى عدل و داد در بین مردم برابر مى‏گردد).