صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۸ - فراز ۷
أَتَيْتُكَ مُقِرّاً بِالْجُرْمِ وَ الْإِسَاءَةِ إِلَى نَفْسِي، أَتَيْتُكَ أَرْجُو عَظِيمَ عَفْوِكَ الَّذِي عَفَوْتَ بِهِ عَنِ الْخَاطِئِينَ، ثُمَّ لَمْ يَمْنَعْكَ طُولُ عُكُوفِهِمْ عَلَى عَظِيمِ الْجُرْمِ أَنْ عُدْتَ عَلَيْهِمْ بِالرَّحْمَةِ وَ الْمَغْفِرَةِ.
به درگاه تو آمده ام در حالى که به گناه و بد کردن به خود اعتراف دارم، به درگاه تو آمده ام در حالى که آن عفو و گذشت بزرگت را امیدوارم که به سبب آن از گناهکاران گذشتى، سپس طول و بسیارى ایستادگیشان بر گناه بزرگ تو را بازنداشته از اینکه برایشان رحمت و آمرزش احسان نمائى.
