صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۱۸
وَ لَسْتُ أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِفَضْلِ نَافِلَةٍ مَعَ كَثِيرِ مَا أَغْفَلْتُ مِنْ وَظَائِفِ فُرُوضِكَ، وَ تَعَدَّيْتُ عَنْ مَقَامَاتِ حُدُودِكَ إِلَى حُرُمَاتٍ انْتَهَكْتُهَا، وَ كَبَائِرِ ذُنُوبٍ اجْتَرَحْتُهَا، كَانَتْ عَافِيَتُكَ لِي مِنْ فَضَائِحِهَا سِتْراً
و من به سبب شرافت و برترى مستحبى به سوى تو توسل نمى جویم با اینکه از بسیارى از شرائط واجبات تو غافل بوده آنها را بجا نیاورده ام، و از مواضع احکام تو تجاوز کرده پرده هاى نواهى تو را دریده (آنها را مرتکب شده)ام، و گناهان بزرگى را بجا آورده ام که سلامت داشتن (عفو و گذشت) تو از رسوائیهاى آنها براى من پرده و پوششى است.
