از دعاهاى اوست به هنگام گذر از خطر يا زمانى كه نيازش برآورده مى شد
«1» اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ ، و بِمَا صَرَفْتَ عَنِّي من بَلَائِكَ ، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّي من رَحْمَتِكَ ما عَجَّلْتَ لِي من عَافِيَتِكَ فَأَكُونَ قَدْ شَقِيتُ بِمَا أَحْبَبْتُ و سَعِدَ غَيْرِي بِمَا کَرِهْتُ . «2» و إِنْ يَكُنْ ما ظَلِلْتُ فِيهِ أَوْ بِتُّ فِيهِ من هَذِهِ الْعَافِيَةِ بَيْنَ يَدَيْ بَلَاءٍ لا يَنْقَطِعُ و وِزْرٍ لا يَرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِي ما أَخَّرْتَ ، و أَخِّرْ عَنّي ما قَدَّمْتَ . «3» فَغَيْرُ كَثِيرٍ ما عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ ، و غَيْرُ قَلِيلٍ ما عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ ، و صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ و آلِهِ
1. خدايا! سپاس و ستايش تو راست، بر تقدير نيكوى تو، و بر بلايى كه از من برگردنده اى. پس سهم مرا از رحمت خود، همين تندرستى زودگذرى كه بخشيده اى، قرار مده؛ چرا كه مبادا فرجام آنچه را كه دوست مى دارم، شقاوت و شوربختى من باشد، و آنچه را كه ناپسند مى دانم، مايه ى سعادت و خوش بختى ديگران گردد.
2. و اگر اين عافيت و سلامت، كه در آن روز را به شب و شب را به روز آورده ام، سرآغاز مصيبتى بى زوال و نكبتى همواره گردد كه در پيش رو دارم، پس اين مصيبت و نكبت را كه به تأخير افكنده اى، اكنون نصيبم كن، و آن نعمت عافيتى را كه از پيش تقدير كرده اى، به تأخير افكن.
3. زيرا هر آنچه كه به نيستى و فنا انجامد، اندك است، و آنچه را كه سرانجامش جاودانگى و ابديت باشد، بسيار است؛ و بر محمد و دودمانش درود فرست!
.........................
