صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۰ - فراز ۱۵

اللَّهُمَّ إِلَى مَغْفِرَتِكَ وَفَدْتُ، وَ إِلَى عَفْوِكَ قَصَدْتُ، وَ إِلَى تَجَاوُزِكَ اشْتَقْتُ، وَ بِفَضْلِكَ وَثِقْتُ، وَ لَيْسَ عِنْدِي مَا يُوجِبُ لِي مَغْفِرَتَكَ، وَ لَا فِي عَمَلِي مَا أَسْتَحِقُّ بِهِ عَفْوَكَ، وَ مَا لِي بَعْدَ أَنْ حَكَمْتُ عَلَى نَفْسِي إِلَّا فَضْلُكَ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ تَفَضَّلْ عَلَيَّ.

بار خدایا به سوى آمرزش تو آمده ‏ام، و به عفو و بخشش تو آهنگ نموده ‏ام، و (از گناهانم) بگذشت تو آرزومندم، و به احسان و نیکى تو اطمینان دارم در حالى که چیزى (گفتار نیک) که موجب آمرزیدن تو گردد در من نیست، و نه در کردارم چیزى (طاعت و بندگى) است که به سبب آن عفو تو را سزاوار شوم، و پس از اینکه بر زیان خود (به این گفتار) حکم کرده اعتراف نمودم براى من چیزى (وسیله‏ ى آمرزشى) جز احسان و نیکى تو نیست، پس (بنابراین) بر محمد و آل او درود فرست، و بر من بى‏ علت و سبب احسان فرما.