صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۱ - فراز ۵

إِلَهِي مَا وَجَدْتُكَ بَخِيلًا حِينَ سَأَلْتُكَ، وَ لَا مُنْقَبِضاً حِينَ أَرَدْتُكَ، بَلْ وَجَدْتُكَ لِدُعَائِي سَامِعاً، وَ لِمَطَالِبِي مُعْطِياً، وَ وَجَدْتُ نُعْمَاكَ عَلَيَّ سَابِغَةً فِي كُلِّ شَأْنٍ مِنْ شَأْنِي وَ كُلِّ زَمَانٍ مِنْ زَمَانِي، فَأَنْتَ عِنْدِي مَحْمُودٌ، وَ صَنِيعُكَ لَدَيَّ مَبْرُورٌ.

اى خداى من هنگامى که از تو (چیزى) درخواست کردم تو را (از راه عقل) بخیل و نبخشنده ندیدم، و هنگامى که آهنگ تو نمودم تو را گرفته نیافتم، بلکه تو را براى دعا و درخواستم شنونده، و براى خواسته‏ هایم بخشنده یافتم، و در هر حال و چگونگى از حالم و هر زمان و روزگارى از زمانم نعمتهایت را درباره‏ى خود فراوان یافتم، از این رو تو نزد من ستوده، و احسانت پیش من نیکو است.