صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۱ - فراز ۵

اللَّهُمَّ إِنَّكَ إِنْ صَرَفْتَ عَنِّي وَجْهَكَ الْكَرِيمَ، أَوْ مَنَعْتَنِي فَضْلَكَ الْجَسِيمَ، أَوْ حَظَرْتَ عَلَيَّ رِزْقَكَ، أَوْ قَطَعْتَ عَنِّي سَبَبَكَ لَمْ أَجِدِ السَّبِيلَ إِلَى شَيْ‏ءٍ مِنْ أَمَلِي غَيْرَكَ، وَ لَمْ أَقْدِرْ عَلَى مَا عِنْدَكَ بِمَعُونَةِ سِوَاكَ، فَإِنِّي عَبْدُكَ وَ فِي قَبْضَتِكَ، نَاصِيَتِي بِيَدِكَ.

بار خدایا اگر روى نیکویت را از من بگردانى (مرا از درگاهت برانى) یا احسان و نیکى بزرگت را از من بازدارى یا روزیت را بر من دریغ نمائى یا رشته ‏ى (رحمت) خود را از من بگسلى جز تو راهى به چیزى از آرزویم نمى ‏یابم، و به آنچه نزد تو است به کمک غیر تو دسترسى ندارم، زیرا من بنده ‏ى تو و در مشت توام، موى پیشانى من به دست تو است (مغلوب و زیردست توام).