صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۹ - فراز ۱

إِلَهِي هَدَيْتَنِي فَلَهَوْتُ، وَ وَعَظْتَ فَقَسَوْتُ، وَ أَبْلَيْتَ الْجَمِيلَ فَعَصَيْتُ، ثُمَّ عَرَفْتُ مَا أَصْدَرْتَ إِذْ عَرَّفْتَنِيهِ، فَاسْتَغْفَرْتُ فَأَقَلْتَ، فَعُدْتُ فَسَتَرْتَ، فَلَكَ إِلَهِي الْحَمْدُ.

اى خداى من (مرا به وسیله ‏ى پیغمبرت و فرستادن آیات قرآن مجید به راه حق که موجب رستگارى دنیا و آخرت است) راهنمائیم کردى پس غافل مانده و به کار بیهوده مشغول شدم، و پند دادى (در قرآن کریم به خیر و نیکى امر کردى و از شر و بدى بازداشتى) پس سخت دل گشتم (در من تاثیر نکرد) و نعمت نیکو (بى‏ رنج و سختى) عطا نمودى پس (تو را) نافرمانى کردم، سپس شناختم آنچه را (گناهانى که مرا از آن) برگردانده ‏اى، هنگامى که آن را به من شناساندى (توفیقم دادى از غفلت و بى‏ خبرى از آن آگاه شدم) پس آمرزش درخواست نمودم (از گناهم) درگذشتى، پس (به گناه) بازگشتم و تو پوشاندى (کسى را به آن آگاه نساختى، یا مرا میان مردم رسوا نکردى، یا مهلتم دادى و در انتقام شتاب ننمودى) از این رو (به سبب این همه مهربانیها)- خداى من- تو را است سپاس (نه جز تو را).