صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۲۷

قَدْ مَلَكَ الشَّيْطَانُ عِنَانِي فِي سُوءِ الظَّنِّ وَ ضَعْفِ الْيَقِينِ، فَأَنَا أَشْكُو سُوءَ مُجَاوَرَتِهِ لِي، وَ طَاعَةَ نَفْسِي لَهُ، وَ أَسْتَعْصِمُكَ مِنْ مَلَكَتِهِ، وَ أَتَضَرَّعُ إِلَيْكَ فِي صَرْفِ كَيْدِهِ عَنِّي.

(و استوار نبودن اعتمادم به تو براى آنست که) شیطان مهار مرا در بدگمانى و سستى یقین و باور به دست گرفته است، از این رو من از بد همسایگى او براى خود و پیروى نفسم از او گله مى‏کنم، و از تسلط و توانائى او (بر من) به تو پناه برده حفظ و نگهدارى مى ‏طلبم، و در برگرداندن مکر و فریب او از خویشتن به سوى تو زارى مى‏ نمایم.