صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۸ - فراز ۱

اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّي مِنْ بَلَائِكَ، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّي مِنْ رَحْمَتِكَ مَا عَجَّلْتَ لِي مِنْ عَافِيَتِكَ، فَأَكُونَ قَدْ شَقِيتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَيْرِي بِمَا كَرِهْتُ.

بار خدایا سپاس تو را بر نیکوئى آنچه مقدر نموده ‏اى، و به آفت و بدى که از من دور ساختى، پس بهره‏ ى مرا از رحمت خود (تنها) تندرستى که اکنون بخشیده ‏اى قرار مده که (در آخرت) بدبخت شوم به سبب آنچه دوست دارم و دیگرى به سبب آنچه (در دنیا) پسند من نیست خوشبخت شود (مقصود اینست که عافیت از آفت و بدى که در دنیا نصیب مى‏شود موجب نومیدى از پاداش صبر بر بلاء در آخرت نگردد، از این رو خواسته مى‏شود که بهره ى از رحمت تنها عافیت در دنیا نباشد که در آخرت از پاداش صبرکنندگان بر بلاء بى‏ بهره باشد، حضرت امام محمد باقر علیه‏ السلام فرموده: گرفتارترین مردم به بلاء پیغمبرانند پس از آن اوصیاء پس از آن نیکان و کسانى که از دیگران برتراند. حضرت امام جعفر صادق علیه ‏السلام فرموده: خدا را در زمین بندگانى است از بندگان برگزیده‏ ى او، تحفه و ارمغانى از آسمان به زمین نمى ‏آید جز آنکه آن را از آنها به دیگرى بازگرداند، و بلاء و گرفتارى نمى ‏رسد جز آنکه آن را به آنان متوجه مى‏گرداند، و هم آن حضرت فرموده: اگر مومن چیزى را که در پاداش از مصائب و گرفتاریها براى او است مى‏دانست، آرزو مى‏کرد که او را با قیچیها ببرند).