صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۲ - فراز ۱۰

إِلَهِي أَسْأَلُكَ بِحَقِّكَ الْوَاجِبِ عَلَى جَمِيعِ خَلْقِكَ، وَ بِاسْمِكَ الْعَظِيمِ الَّذِي أَمَرْتَ رَسُولَكَ أَنْ يُسَبِّحَكَ بِهِ، وَ بِجَلَالِ وَجْهِكَ الْكَرِيمِ، الَّذِي لَا يَبْلَى وَ لَا يَتَغَيَّرُ، وَ لَا يَحُولُ وَ لَا يَفْنَى، أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْ تُغْنِيَنِي عَنْ كُلِّ شَيْ‏ءٍ بِعِبَادَتِكَ، وَ أَنْ تُسَلِّيَ نَفْسِي عَنِ الدُّنْيَا بِمَخَافَتِكَ، وَ أَنْ تُثْنِيَنِي بِالْكَثِيرِ مِنْ كَرَامَتِكَ بِرَحْمَتِكَ.

اى خداى من به حق خودت (قسم به آنچه اختصاص به تو دارد) که (تعظیم و بزرگ داشت آن) بر همه ‏ى آفریدگانت واجب و لازم است، و به نام بزرگت (نام خاص است نه هر نامى از نامهاى او، زیرا همه ‏ى نامهاى خداوند متعال عظیم و بزرگست) که پیغمبرت را فرمان دادى تا تو را به آن نام تسبیح کند (اشاره به قول خداى تعالى «س 56 ى 96(: فسبح باسم ربک العظیم یعنى «اى پیغمبر ما» پروردگارت را به نام بزرگ تسبیح کن «او را به ذکر نام بزرگش از آنچه لائق و سزاوار نیست منزه و پاک بدان)» و به حق بزرگى ذات بزرگوارت که کهنه و دگرگون نمى‏شود، و تغییر حال نمى‏ یابد و فناء و نیستى نمى‏ پذیرد، که بر محمد و آل محمد درود فرستى، و مرا به وسیله ‏ى عبادت و بندگیت از هر چیز بى ‏نیاز گردانى، و بترس از خود دوستى دنیا را از من زایل نمائى (چون ترس از خداى تعالى هوا و خواهش نفس را از میان مى‏ برد، و بر اثر آن انسان از دنیا و کالاى آن دورى مى‏ گزیند) و به رحمت و مهربانیت مرا به بسیارى کرامت و بخشش خود بازگردانى.