صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۹

وَ تَلَقَّيْتَ مَنْ عَصَاكَ بِالْحِلْمِ، وَ أَمْهَلْتَ مَنْ قَصَدَ لِنَفْسِهِ بِالظُّلْمِ، تَسْتَنْظِرُهُمْ بِأَنَاتِكَ إِلَى الْإِنَابَةِ، وَ تَتْرُكُ مُعَاجَلَتَهُمْ إِلَى التَّوْبَةِ لِكَيْلَا يَهْلِكَ عَلَيْكَ هَالِكُهُمْ، وَ لَا يَشْقَى بِنِعْمَتِكَ شَقِيُّهُمْ إِلَّا عَنْ طُولِ الْإِعْذَارِ إِلَيْهِ، وَ بَعْدَ تَرَادُفِ الْحُجَّةِ عَلَيْهِ، كَرَماً مِنْ عَفْوِكَ يَا كَرِيمُ، وَ عَائِدَةً مِنْ عَطْفِكَ يَا حَلِيمُ.

و کسى که معصیت و نافرمانى تو کرده با او به حلم و بردبارى (شتاب نکردن در کیفر او) رفتار نموده ‏اى، و کسى را که (بر اثر گناهانى که مرتکب شده) به خود قصد ستم نموده مهلت داده ‏اى، تو ایشان را به مداراى خود مهلت مى‏ دهى تا هنگام رجوع و بازگشتن، و در مواخذه و کیفر ایشان شتاب نمى‏کنى تا هنگام توبه براى اینکه هلاک شونده‏ ى ایشان برخلاف رضاى تو هلاک نشود، و بدبختشان به وسیله‏ ى نعمت تو بدبخت نگردد (مستوجب عذاب نشود) مگر پس از بسیارى عذر داشتن و پس از پى در پى حجت و برهان بر او (چنانکه در قرآن کریم «س 4 ى 165( فرموده: رسلا مبشرین و منذرین لئلا یکون للناس على الله حجه بعد الرسل و کان الله عزیزا حکیما یعنى پیغمبران را فرستادیم که «نیکان را» مژده دهند و «بدکاران را» بترسانند تا پس از فرستادن پیغمبران مردم را بر خدا حجت و برهانى نباشد «به اینکه کسى ما را به راه حق دعوت نکرده و ما هم نمى‏دانستیم» و خدا تواناى درستکار است. و این اتمام حجت) از روى کرم و بخششى است از عفو و گذشت تو اى بخشنده‏ ى بزرگوار، و سودى است از مهربانى تو اى بردبار (کسى که در کیفر شتاب نمى‏کنى).