• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
بر انگيزان تو ايشان را به آن رحمت بر اعتقاد خوبى اميد داشتن به تو و طمع كردن در آنچه نزد تو است،
رجاء: اميد و آرزو داشتن.
طمع: ميل داشتن به آنكه از كسى و جائى چيزى برسد پس طمع و رجاء قريب يكديگرند، به حسب معنى و اين دو صفت كه در انسان حاصل مى شود اگر مطمع اليه و مرجواليه خداى عزوجل شده است چه بسيار صفت خوبى است در او كه خدا را مثل خود دانسته و او را منشاء چيزى ندانسته اگر غير خدا مرجواليه و مطمع اليه شده است چه بسيار صفت بد است و دور نيست كه او در جهتى از جهات خدا را شريك برايش قرار داده است و ايمان به بزرگى به خداى خود ندارد و خوف و ترس از او ندارد،
بدانكه انسان از اينكه صفت خبيثه در او حاصل شد بر خداى خود اميد خوبى ندارد و هر چه از حكيم على الاطلاق بالنسبه به خود پناه بايست برد به خدا از مثل اين صفت خبيثه به خاطر اين مطلب امام فرموده بر اعتقاد خوبى اميد از جهت تو.
تهمه: گمان بد بردن، در بعضى از روايات وارد است كه بدترين مردمان كسى است كه خدا را متهم داند در حكم او و اين تهمت زدن در بعضى از مردمان يافت مى شود مثل اينكه بعضى از مردمان خود را فاقد اسباب دنيويه مى بينند و ديگر را واجد و اين سبب آن شود كه او مفتون شود و انكار حكمت خدا را نمايد.
حوى: اى اشتمل يعنى ترك نمودن گمان بد بردن در چيزهائى كه فراگرفته است او را دستهاى بندگان در امور دنيويه در دست، نما تو به سوى ايشان عمل از براى آخرت و مستعد شدن از براى عمل بعد از مردن، و الاستعداد عطف است بر العمل غرض آن است كه موت و ما بعد او در نظر بد نباشد از جهت بى اسبابى بلكه پا او زاد و راحله است كه تواند عبور از عقبات بعد از مردن نمودن بدون تعب و نصب.
.................
