از دعاهاى امام عليه السلام است هرگاه از آن حضرت دور مى شد چيزى (گرفتارى يا پيشامد بدى) كه از آن مى ترسيد، يا خواسته ى او زود روا مى گشت:
― بار خدايا سپاس تو را بر نيكوئى آنچه مقدر نموده اى، و به آفت و بدى كه از من دور ساختى، پس بهره ى مرا از رحمت خود (تنها) تندرستى كه اكنون بخشيده اى قرار مده كه (در آخرت) بدبخت شوم به سبب آنچه دوست دارم و ديگرى به سبب آنچه (در دنيا) پسند من نيست خوشبخت شود (مقصود اينست كه عافيت از آفت و بدى كه در دنيا نصيب مى شود موجب نوميدى از پاداش صبر بر بلاء در آخرت نگردد، از اين رو خواسته مى شود كه بهره ى از رحمت تنها عافيت در دنيا نباشد كه در آخرت از پاداش صبركنندگان بر بلاء بى بهره باشد، حضرت امام محمد باقر عليه السلام فرموده: گرفتارترين مردم به بلاء پيغمبرانند پس از آن اوصياء پس از آن نيكان و كسانى كه از ديگران برتراند. حضرت امام جعفر صادق عليه السلام فرموده: خدا را در زمين بندگانى است از بندگان برگزيده ى او، تحفه و ارمغانى از آسمان به زمين نمى آيد جز آنكه آن را از آنها به ديگرى بازگرداند، و بلاء و گرفتارى نمى رسد جز آنكه آن را به آنان متوجه مى گرداند، و هم آن حضرت فرموده: اگر مومن چيزى را كه در پاداش از مصائب و گرفتاريها براى او است مى دانست، آرزو مى كرد كه او را با قيچيها ببرند)
― و اگر اين تندرستى كه روز را در آن به شب رسانده يا شب را به روز برده ام در جلو من (آخرت) بلاء و گرفتارى هميشگى و بار سنگينى باشد كه برطرف نشود پس آنچه (گرفتارى آخرت) كه برايم پس انداخته اى پيش انداز، و آنچه (عافيت در دنيا) كه پيش انداخته اى پس انداز
― زيرا چيزى (خوشى) كه پايانش نيستى است اندك است (هر چند در نظر بسيار آيد) و چيزى (سودى) كه پايانش هميشگى است بسيار است (هر چند آن را كم بينند) و بر محمد و آل او درود فرست.
...............
