صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۶۶
اللَّهُمَّ هَذَا يَوْمُ عَرَفَةَ يَوْمٌ شَرَّفْتَهُ وَ كَرَّمْتَهُ وَ عَظَّمْتَهُ، نَشَرْتَ فِيهِ رَحْمَتَكَ، وَ مَنَنْتَ فِيهِ بِعَفْوِكَ، وَ أَجْزَلْتَ فِيهِ عَطِيَّتَكَ، وَ تَفَضَّلْتَ بِهِ عَلَى عِبَادِكَ.
بار خدایا این روز عرفه روزى است که آن را شریف و گرامى و بزرگ داشته اى، و رحمتت را در آن گسترده، و عفوت را انعام نموده، و عطایت را در آن بسیار کرده، و به سبب آن بر بندگانت تفضل و احسان فرموده اى (حضرت على ابن الحسین- علیهما السلام- فرموده: رسول خدا- صلى الله علیه و آله- در حجه الوداع «آخرین حجى که آن حضرت در سال دهم هجرت بجا آورد» چون به عرفه توقف نمود و خورشید مىخواست غروب نماید فرمود: اى بلال به مردم بگو: خاموش شده بشنوند، پس چون مردم خاموش گشته گوش دادند، رسول خدا فرمود: پروردگار شما در این روز بر شما نعمت داده نیکوکارتان را آمرزید، و نیکوکارتان را در بدکارتان شفیع و میانجى گردانید، پس آمرزیده شده پراکنده شوید).
صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۷۱
وَ اجْعَلْ لِي فِي هَذَا الْيَوْمِ نَصِيباً أَنَالُ بِهِ حَظّاً مِنْ رِضْوَانِكَ، وَ لَا تَرُدَّنِي صِفْراً مِمَّا يَنْقَلِبُ بِهِ الْمُتَعَبِّدُونَ لَكَ مِنْ عِبَادِكَ.
و در این روز براى من بهره اى قرار ده که به سبب آن به بهره اى از خشنودى (رحمت) تو برسم، و مرا از (درگاهت از) آنچه (ثواب و پاداشهائى که) کوشش کنندگان در پرستش تو به آن بازمىگردند، تهىدست برمگردان.
صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۸۶
بِحَقِّ مَنِ انْتَجَبْتَ مِنْ خَلْقِكَ، وَ بِمَنِ اصْطَفَيْتَهُ لِنَفْسِكَ، بِحَقِّ مَنِ اخْتَرْتَ مِنْ بَرِيَّتِكَ، وَ مَنِ اجْتَبَيْتَ لِشَأْنِكَ، بِحَقِّ مَنْ وَصَلْتَ طَاعَتَهُ بِطَاعَتِكَ، وَ مَنْ جَعَلْتَ مَعْصِيَتَهُ كَمَعْصِيَتِكَ، بِحَقِّ مَنْ قَرَنْتَ مُوَالَاتَهُ بِمُوَالَاتِكَ، وَ مَنْ نُطْتَ مُعَادَاتَهُ بِمُعَادَاتِكَ، تَغَمَّدْنِي فِي يَوْمِي هَذَا بِمَا تَتَغَمَّدُ بِهِ مَنْ جَارَ إِلَيْكَ مُتَنَصِّلًا، وَ عَاذَ بِاسْتِغْفَارِكَ تَائِباً.
تو را قسم مىدهم به حق (به مقام و منزلت) کسى (خاتم الانبیاء، صلى الله علیه و آله) که او را از آفریدگانت برگزیده اى، و به حق کسى که او را براى خود پسندیده اى، به حق کسى که او را از آنچه آفریده اى اختیار کرده اى، و کسى که او را براى کار خود (بیان احکام تا روز قیامت) انتخاب نموده اى، به حق کسى که طاعت و فرمانبرى از او را به طاعت از خود پیوسته اى، و کسى که نافرمانى از او را مانند نافرمانى از خود گردانیده اى، به حق کسى که دوستى او را به دوستى خود مقرون نموده اى، و کسى که دشمنیش را به دشمنى خویش جمع کرده اى، مرا در این روزم بپوشان به آنچه (رحمت و عفو خود که) مىپوشانى به آن کسى را که با حال بیزارى از گناه به سوى تو زارى نماید، و با توبه و بازگشت از نافرمانى به درخواست آمرزش از تو پناه آورد.