صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۲۸
وَ تَمِّمْ سُبُوغَ نِعْمَتِكَ، عَلَيَّ، وَ ظَاهِرْ كَرَامَاتِهَا لَدَيَّ، امْلَأْ مِنْ فَوَائِدِكَ يَدِي، وَ سُقْ كَرَائِمَ مَوَاهِبِكَ إِلَيَّ، وَ جَاوِرْ بِيَ الْأَطْيَبِينَ مِنْ أَوْلِيَائِكَ فِي الْجِنَانِ الَّتِي زَيَّنْتَهَا لِأَصْفِيَائِكَ، وَ جَلِّلْنِي شَرَائِفَ نِحَلِكَ فِي الْمَقَامَاتِ الْمُعَدَّةِ لِأَحِبَّائِكَ.
و فراخى نعمتت را بر من تمام کن، و گرامی هاى آن را نزد من پى در پى ساز، و دستم را از سودهاى خود پر ساز (نعمتهاى بیشمارت را بیش از پیش به من ببخش) و بخششهاى گرامیت را به سویم روان گردان، و در باغهائى (در بهشت) که آنها را براى برگزیدگانت آراسته (آفریده)اى با پاکیزه ترین دوستانت (آنانکه از معاصى و کارهاى زشت دورى گزیده اند) همسایه ام نما، و در جاهائى که براى دوستانت (آنانکه به ایشان انعام مىفرمائى) آماده شده مرا به عطاهاى بزرگت بپوشان.
