̶ پروردگارا كسى به كمال شكرت نمى رسد مگر اينكه احسان ديگرى از جانب تو شامل حالش مى گردد و لازم است شكرى ديگر نمايد.
̶ و به طاعتى از طاعاتت نايل نمى گردد گرچه تلاش كند مگر اينكه مقصر است و مستحق فضل و كرم توست.
̶ بنابراين شاكرترين بندگانت عاجز از شكر تواند و عابدترين آنها ناتوان از طاعت تو مى باشند.
̶ هيچ كس را به خاطر شايستگى كه دارد لازم نيست كه بيامرزى و نه به علت سزاوار بودنش او را راضى كنى بلكه
̶ هر كه را مى آمرزى به خاطر فضل و كرمت مى باشد و از هر كه راضى مى شوى از لطف و مرحمت توست.
̶ به شكر مختصر بنده ات پاداش فراوان مى دهى و فرمانبردارى كم را پاداش مى دهى تا اينكه گويا شكر بندگانت كه پاداششان را بر آن واجب كرده اي و جزاى آنان را از آن بزرگ نموده اي كارى است كه بدون تو بر باز نگهداشتن از آن قدرت دارند به همين جهت آنها را پاداش مى دهى و يا سبب آن شكرگزارى در اختيار تو نبوده بنابراين آنها را پاداش داده اى!
̶ بلكه اي خداى من تو همه امورشان را در اختيار دارى پيش از آنكه چيزى را مالك شوند و در اختيار گيرند و ثواب ايشان را آماده كرده اي قبل از آنكه در گرو دستوراتت درآيند و اين بدين خاطر است كه تو سنت خير رساندن دارى و عادت تو بر احسان و راهت بر عفو و بخشش است.
̶ الها تمامى موجودات اعتراف دارند كه تو بر هر كه كيفر دهى ستم روا نمى دارى و همگى شاهدند كه تو به خاطر فضل و كرمت براى آنان عافيت مى خواهى و همه اقرار دارند كه نسبت به آنچه سزاوارى كوتاهى كرده اند.
̶ الها اگر شيطان درباره ى بندگى تو آنها را فريب ندهد هيچكس نافرمانى ات نمى كند و اگر باطل را به صورت حق براى ايشان جلوه ندهد هيچكس از راه تو گمراه نمى گردد.
̶ پس منزهى تو و چه اندازه كرم و بزرگواريت در معامله با آنهايى كه فرمانبرداريت كرده و يا نافرمانيت نموده اند روشن و آشكار است. آنكه فرمانت را برده از آنچه برايش آماده ساخته اي پاداش مى دهى و نافرمان را با اينكه قادر به شتاب هستى كيفرش را به تاخير مى اندازى.
̶ به هر دو يعنى فرمانبردار و نافرمان عطا مى كنى در حالى كه استحقاق ندارند و به هر كدام از آنها چيزى لطف مى فرمايى كه كارشان در مقابلش ارزش ندارد.
̶ و اگر فرمانبردار را به كارى كه بر او تكليف كرده اي پاداش مى دادى چيزى نمانده بود كه ثواب را از دست بدهد و به نعمت تو نايل نگردد ولكن تو مطابق با كرمت كارهاى او را كه در مدت كمى بجا آورده در جهان آخرت به زندگى جاويد پاداش عنايت نمودى و كارهايى كه پايانش نزديك و از بين رفتنى است به پاداشى هميشگى پاسخ دادى.
̶ و از بنده ات از آنچه كه به كرمت ارتزاق مى كند تا قدرت بر بندگى ات را داشته باشد توقع عوض نداشته و او را در ابزار و وسايلى كه راهى به آمرزشت مى باشد سختگيرى ننموده اي و اگر با او چنين مى كردى آنچه برايش زحمت كشيده و آنچه برايش تلاش كرده در مقابل كوچكترين الطافت از دست رفته بود. و مديون بقيه نعمت هايت مى گشت. پس در چه موقع لايق ثواب تو باشد راستى چه موقع؟!
̶ اى خداى من اين است حال آنكه ترا فرمانبر است و راه كسى كه ترا بندگى كرده است و اما آنكه فرمانت را تخلف نموده و به آنچه را كه نهى فرموده اي عمل كرده در كيفرش شتاب نكردى شايد از حال معصيت به حال توبه و بندگى ات برگردد و بى شك در همان اولين بارى كه مرتكب معصيت تو شد سزاوار كيفرى بود كه براى همه آفريدگانت آماده ساخته اى،
̶ بنابراين همه آنچه را كه از عذاب برايش به تاخير انداختى و هر آنچه از حق خود چشم پوشى كردى رضا به چيزى است كه كمتر از استحقاق خود مى باشد
̶ اى خداى من چه كسى از تو بزرگوارتر و چه كسى نگون بخت تر از آن است كه بر خلاف رضاى تو نابود گردد، نه كيست كه نگون بخت تر باشد؟ زيرا تو بزرگتر از آنى در حالى كه به احسان و لطف توصيف شده اي و والاتر از آنى كه جز از عدل از تو بترسند.
̶ الها ترس از آن نيست كه بر گنهكار ستم كنى و جاى نگرانى نيست كه پاداش آنكه رضايت را جلب كرده بدون ثواب بگذارى، پس بر محمد و آل او درود فرست و به من هم آنچه آرزومندم، عطا فرما و با راهنمايى هايت مرا به توفيق در انجام اعمال صالحه برسان زيرا كه نعمت دهنده فراوان و كريمى.
...........................
