صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۵ - فراز ۷

إِنْ هَمَمْنَا بِفَاحِشَةٍ شَجَّعَنَا عَلَيْهَا، وَ إِنْ هَمَمْنَا بِعَمَلٍ صَالِحٍ ثَبَّطَنَا عَنْهُ، يَتَعَرَّضُ لَنَا بِالشَّهَوَاتِ، وَ يَنْصِبُ لَنَا بِالشُّبُهَاتِ، إِنْ وَعَدَنَا كَذَبَنَا، وَ إِنْ مَنَّانَا أَخْلَفَنَا، وَ إِلَّا تَصْرِفْ عَنَّا كَيْدَهُ يُضِلَّنَا، وَ إِلَّا تَقِنَا خَبَالَهُ يَسْتَزِلَّنَا.

اگر گناه بزرگى قصد کنیم ما را بر آن دلیر مى ‏نماید، و اگر کار شایسته‏ اى آهنگ نمائیم ما را از آن بازمى‏دارد، ما را به خواهشها و گناهان مى‏طلبد، و شبهه ‏ها براى ما برپا مى‏کند (در بین ما شبهه ‏ها مى‏ اندازد تا گمراهمان سازد) اگر به ما وعده و نوید دهد (به کار خیر و نیکى بخواند) دروغ مى ‏گوید، و اگر ما را به آرزو و سرگرم نماید خلاف آن مى‏کند، و اگر مکرش را از ما برنگردانى گمراهمان مى‏سازد، و اگر از فساد و تباه کاریش نگاهمان ندارى ما را مى ‏لغزاند.