• اى كسى كه يادت (مايه ى) آبروى يادكنندگان است و اى كسى كه شكرت (موجب) كامروائى شاكران است و اى كسى كه طاعتت (باعث) نجات مطيعان است بر محمد و آلش رحمت فرست و دلهاى ما را به ياد خود از هر ياد و زبانهامان را به شكر خود از هر شكر و اعضايمان را به طاعت خود از هر طاعت مشغول دار.
• و اگر براى ما فراغتى از كارها تقدير كرده باشى، پس آن را فراغت توام با سلامتى قرار ده كه به سبب آن گناهى دامنگيرمان نشود و خستگى به ما نپيوندد، تا نويسندگان گناهان با نامه اى خالى از ذكر بديهامان از طرف ما باز گردند. و نويسندگان حسنات به سبب آنچه از نيكيهاى ما نوشته اند شادان بازآيند
• و چون ايام عمرمان سپرى شود و رشته ى زندگيمان بگسلد، و آن دعوت تو كه از وقوع و اجابتش گريز نيست. ما را احضار كند، بر محمد و آلش رحمت فرست و پايان آنچه را كه نويسندگان اعمالمان بر ما مى نويسند توبه اى پذيرفته قرار ده كه بعد از آن ما را بر گناهى كه كرده باشيم و نافرمانى اى كه مرتكب شده باشيم توبيخ نكنى
• و روزى كه (اسرار) و اخبار بندگانت را مى آزمائى و در برابر حاضران و ناظران پرده اى را كه خود فرو گسترده اى، از روى كار ما بر ندارى.
• زيرا كه تو نسبت به هر كه تو را بخواند مهربانى و درباره ى هر كه تو را ندا دهد اجابت كننده اى.
---------------------
