صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۰ - فراز ۱۱
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اجْعَلْ أَوْسَعَ رِزْقِكَ عَلَيَّ إِذَا كَبِرْتُ، وَ أَقْوَى قُوَّتِكَ فِيَّ إِذَا نَصِبْتُ، وَ لَا تَبْتَلِيَنِّي بِالْكَسَلِ عَنْ عِبَادَتِكَ، وَ لَا الْعَمَى عَنْ سَبِيلِكَ، وَ لَا بِالتَّعَرُّضِ لِخِلَافِ مَحَبَّتِكَ، وَ لَا مُجَامَعَةِ مَنْ تَفَرَّقَ عَنْكَ، وَ لَا مُفَارَقَةِ مَنِ اجْتَمَعَ إِلَيْكَ.
بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و فراخترین روزیت را بر من هنگام پیرى و قویترین توانائیت را در من هنگامى که به رنج افتم قرار ده، و مرا به کاهلى و سستى در بندگیت و کورى (گمراهى) از راهت (دین خود) و درخواست خلاف دوستیت (رضا و خشنودیت) و گرد آمدن با کسى که از تو دورى گزیده (پیرو فرمان تو نیست) و پراکندگى از کسى که از تو جدا نگردیده (فرمانبردار تو است) گرفتار مکن.
