صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۲ - فراز ۳

وَ يَحْدُونِي عَلَى مَسْأَلَتِكَ تَفَضُّلُكَ عَلَى مَنْ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ إِلَيْكَ، وَ وَفَدَ بِحُسْنِ ظَنِّهِ إِلَيْكَ، إِذْ جَمِيعُ إِحْسَانِكَ تَفَضُّلٌ، وَ إِذْ كُلُّ نِعَمِكَ ابْتِدَاءٌ.

و مى ‏دارد مرا به درخواست از تو تفضل تو (تفضل احسان به دیگرى است بدون حقى که احسان جزاى آن باشد) به کسى که رو به تو آورد و با گمان نیک به سویت آید، زیرا همه ‏ى احسان هاى تو از روى تفضل مى ‏باشد، و همه ‏ى نعمت هایت ابتدائى است (نه آنکه جزاى حقى باشد، و این منافات ندارد با اینکه عمل و کردار نیک سبب دخول بهشت گردد، چنانکه خداى تعالى «س 16 ى 32( فرماید: ادخلوا الجنه بما کنتم تعملون «به سبب اعمال نیکى که بجا آوردید به بهشت درآئید» زیرا عمل نیکوى موجب پاداش متوقف بر وجود و هستى و قدرت و توفیق و سائر اسباب است و همه‏ ى آنها تفضل و احسان خداوند است بى‏ آنکه جزاى کردارى باشد).

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۴

مِنَّتُكَ ابْتِدَاءٌ، وَ عَفْوُكَ تَفَضُّلٌ، وَ عُقُوبَتُكَ عَدْلٌ، وَ قَضَاؤُكَ خِيَرَةٌ.

نعمت و بخشش تو در آغاز است (در برابر کردار نیست که شخص به آن مستحق و سزاوار گردد، بلکه بى‏سابقه ‏ى استحقاق است) و عفو و گذشت (از گناهان) احسان و نیکى کردن بدون علت و سبب است (نه آنکه واجب باشد) و عقوبت و کیفرت (گناهکاران را) عدل و داد است (چون ظلم از خداى تعالى محال است، چنانکه در قرآن مجید «س 18 ى 49( فرموده: و لایظلم ربک احدا یعنى و پروردگار تو کسى را ستم نخواهد کرد) و حکم و فرمانت خیر و نیکو است (اگر چه مصلحت آن بر ما پنهان باشد).