صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۹ - فراز ۷

أَسْتَوْهِبُكَ -يَا إِلَهِي- نَفْسِيَ الَّتِي لَمْ تَخْلُقْهَا لَِتمْتَنِعَ بِهَا مِنْ سُوءٍ، أَوْ لِتَطَرَّقَ بِهَا إِلَى نَفْعٍ، وَ لَكِنْ أَنْشَأْتَهَا إِثْبَاتاً لِقُدْرَتِكَ عَلَى مِثْلِهَا، وَ احْتِجَاجاً بِهَا عَلَى شَكْلِهَا.

از تو درخواست مى‏ کنم که به من ببخشى- اى خداى من- نفس مرا که آن را نیافریدى تا از بدى و زیانى به وسیله‏ ى آن خود را بازدارى، یا به سبب آن به سودى راه ‏جوئى، ولى آن را آفریدى براى ثابت کردن (بندگان) قدرت و توانائیت (را) بر آفریدن مانند آن، و براى حجت و دلیل آوردن بر آفریدن شبیه آن (غرض از آفرینش آنست که بندگان به قدرت و عظمت او پى برده او را بپرستند تا رضا و خشنودى و رحمت و مهربانیش را به دست آورده رستگار شوند، نه آنکه آفریننده خواسته سودى برد که آن نقص است و او از نقائص منزه و پاک مى ‏باشد).