صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۴ - فراز ۷

وَ حَتَّى لَا نَبْسُطَ أَيْدِيَنَا إِلَى مَحْظُورٍ، وَ لَا نَخْطُوَ بِأَقْدَامِنَا إِلَى مَحْجُورٍ، وَ حَتَّى لَا تَعِيَ بُطُونُنَا إِلَّا مَا أَحْلَلْتَ، وَ لَا تَنْطِقَ أَلْسِنَتُنَا إِلَّا بِمَا مَثَّلْتَ، وَ لَا نَتَكَلَّفَ إِلَّا مَا يُدْنِي مِنْ ثَوَابِكَ، وَ لَا نَتَعَاطَى إِلَّا الَّذِي يَقِي مِنْ عِقَابِكَ، ثُمَّ خَلِّصْ ذَلِكَ كُلَّهُ مِنْ رِئَاءِ الْمُرَاءِينَ، وَ سُمْعَةِ الْمُسْمِعِينَ، لَا نَشْرَكُ فِيهِ أَحَداً دُونَكَ، وَ لَا نَبْتَغِي فِيهِ مُرَاداً سِوَاكَ.

و تا دستهامان را به (طلب یا فراگرفتن) حرام دراز ننمائیم، و با پاهامان به سوى آنچه منع و حرام گشته نرویم، و تا شکم هامان نگاه ندارد و گرد نیاورد جز آنچه (خوردنى و آشامیدنى) که تو حلال و روا گردانیده ‏اى، و زبان هامان گویا نشود جز آنچه (قرآن مجید و گفتار پیغمبر اکرم و ائمه‏ ى معصومین- علیهم ‏السلام- که) تو خبر داده و بیان فرموده ‏اى (این چند جمله اشاره به آداب و نیکو رفتارى روزه ‏دار است که در این باره اخبار بسیار رسیده، روایت شده: زن روزه ‏دار به کنیز خود دشنام داد، رسول خدا- صلى الله علیه و آله- شنید، فرمود: طعام و خوراک آوردند و به آن زن امر کرد که بخور، گفت: من روزه هستم! حضرت فرمود: چگونه روزه هستى و به کنیز خود دشنام دادى؟! تنها روزه از خوردن و آشامیدن نیست. طعام خواستن حضرت براى آن زن روزه ‏دار و امر بخوردن او شاید از جهت این بوده که مى ‏دانسته روزه ‏ى او روزه ‏ى مستحبى بوده، و احتمال مى ‏رود که روزه‏ ى واجب بوده و امر حضرت به خوردن از روى تادیب است یعنى مانند این روزه را پاداشى نیست و گرفتن و نگرفتن آن یکسان است اگر چه گرفتن آن واجب باشد) و رنج نکشیم جز در آنچه (عبادت خالق و خدمت به خلق که) به پاداش تو نزدیک گرداند، و بجا نیاوریم جز آنچه که از کیفر تو نگاه دارد، سپس همه‏ ى آن کردارها را از رئاء و خودنمائى خود نمایان و از سمعه و شنواندن شنوانندگان خالص و پاکیزه گردان که در آن کسى را با تو شریک نگردانیم، و جز تو در آن مقصود و خواسته‏ اى نطلبیم.