صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۳۱
وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ عَقَارِبِهَا الْفَاغِرَةِ أَفْوَاهُهَا، وَ حَيَّاتِهَا الصَّالِقَةِ بِأَنْيَابِهَا، وَ شَرَابِهَا الَّذِي يُقَطِّعُ أَمْعَاءَ وَ أَفْئِدَةَ سُكَّانِهَا، وَ يَنْزِعُ قُلُوبَهُمْ، وَ أَسْتَهْدِيكَ لِمَا بَاعَدَ مِنْهَا، وَ أَخَّرَ عَنْهَا.
و به تو پناه مى برم از کژدم هاى آن که دهن هاشان گشوده اند، و از مارهاى آن که با نیش هاشان مىزنند، و از آشامیدن آن که روده ها و دلهاى ساکنینش را پاره مىنماید، و دلهاشان را مىکند، و از تو راه مىجویم (توفیق مىخواهم) براى آنچه (طاعت و بندگى که مرا) از آن آتش دور سازد و پس گرداند.
