صحیفه سجادیه - دعای شماره ۶ - فراز ۱۲

وَ هَذَا يَوْمٌ حَادِثٌ جَدِيدٌ، وَ هُوَ عَلَيْنَا شَاهِدٌ عَتِيدٌ، إِنْ أَحْسَنَّا وَدَّعَنَا بِحَمْدٍ، وَ إِنْ أَسَأْنَا فَارَقَنَا بِذَمٍّ.

و این روز (روز) نو آمده و تازه ‏اى است (از این جمله پیدا است که این دعاء را باید به هنگام صبح خواند، و بیان نشدن لفظ مساء در عنوان بعضى از صحیفه ‏ها این سخن را تایید مى‏نماید، و با بیان شدن آن در بیشتر از نسخه‏ ها هم منافات ندارد، زیرا مساء پایان روز است چنانکه صباح آغاز آنست، و بنابراین آنچه گفته ‏اند: سزاوار است هرگاه این دعاء به هنگام شب خوانده شود به جاى اصبحنا در جمله‏ ى نهم و دهم امسینا بگویند، لازم نیست اگر چه طریق احتیاط گفتن هر دو قسم است) و آن بر ما گواه آماده‏ اى است، اگر نیکى کنیم با سپاسگزارى ما را بدرود مى‏نماید و اگر بدى کنیم با نکوهش از ما جدا خواهد شد (گفته‏ اند: گفتار و گواهى دادن روز به زبان حال است و آنچه در آن واقع مى‏شود در علم خداى تعالى به منزله‏ ى شهادت و گواهى است، پس سزاوار است مومن گفتار آن را به گوش و دل بشنود و به مقتضاى آن عمل نماید، و گفته‏ اند: آن از باب تجسم ایام و اعمال در روز قیامت است و حق هم همین است چنانکه روایات بر آن گویا است، و از آن جمله روایتى است که سید علیخان «رحمه الله» در شرح صحیفه ‏ى خود از کتاب کافى نقل نموده: حضرت صادق علیه‏ السلام فرمود: روزى نیست که بر پسر آدم بیاید جز آنکه به او مى‏گوید: اى پسر آدم من روز نو آمده هستم و بر تو گواهم پس در من نیکو بگو و نیک انجام ده که روز قیامت براى تو گواهى دهم و پس از این هرگز مرا نخواهى دید، بنابراین اگر کسى روزى کار بدى انجام داد و پس از آن پشیمان شد نباید بگوید: فلان روز، روز بدى بود، چون روز بد نکرده است، و از اینرو است که از پیغمبر صلى الله علیه و آله «چنانکه سید نعمت  الله جزائرى رحمه الله در کتاب نورالانوار فرموده» روایت شده: لاتسبوا الدهر فان الدهر هو الله «روزگار را دشنام ندهید که روزگار خدا است یعنى آن را خدا آفریده است» و اینکه از پیغمبر یا ائمه‏ ى معصومین علیهم ‏السلام رسیده که از بعضى روزها دورى گزینید که آن روز نحس و بد اختر است دلالت دارد بر اینکه دنبال فلان کار نروید که انجام آن نیک نیست).