صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۷۵
وَ أَنَا بَعْدُ أَقَلُّ الْأَقَلِّينَ، وَ أَذَلُّ الْأَذَلِّينَ، وَ مِثْلُ الذَّرَّةِ أَوْ دُونَهَا، فَيَا مَنْ لَمْ يُعَاجِلِ الْمُسِيئِينَ، وَ لَا يَنْدَهُ الْمُتْرَفِينَ، وَ يَا مَنْ يَمُنُّ بِإِقَالَةِ الْعَاثِرِينَ، وَ يَتَفَضَّلُ بِإِنْظَارِ الْخَاطِئِينَ.
و من پس از این اعتراف کمترین کمتران و خوارترین خوارتران و مانند ذره (کوچکترین مورچه، یا آنچه در آفتاب از روزنه دیده مىشود) بلکه کمتر از آنم (مقصود از این جمله انشاء تواضع و فروتنى است نه اخبار از واقع، زیرا آشکار است که امام- علیه السلام- کمترین کمتران و مانند ذره نمى باشد) پس اى آنکه در کیفر بدکاران شتاب نکرده و آنان را که در ناز و نعمت فرورفته و آنها را بیجا به کار مىبرند (از نعمتها) بازنمى دارد (مهلتشان مىدهد) و اى آنکه لغزندگان را (آنانکه گناهى بر ایشان پیش آید و آن را بجا آورند) از روى انعام عفو مىنماید و از آنها درمىگذرد، و خطاکاران را از روى احسان مهلت مىدهد.
