صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۲ - فراز ۱۲

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ ارْزُقْنِي سَلَامَةَ الصَّدْرِ مِنَ الْحَسَدِ حَتَّى لَا أَحْسُدَ أَحَداً مِنْ خَلْقِكَ عَلَى شَيْ‏ءٍ مِنْ فَضْلِكَ، وَ حَتَّى لَا أَرَى نِعْمَةً مِنْ نِعَمِكَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ فِي دِينٍ أَوْ دُنْيَا أَوْ عَافِيَةٍ أَوْ تَقْوَى أَوْ سَعَةٍ أَوْ رَخَاءٍ إِلَّا رَجَوْتُ لِنَفْسِي أَفْضَلَ ذَلِكَ بِكَ وَ مِنْكَ وَحْدَكَ لَا شَرِيكَ لَكَ.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و سینه‏ ام (دلم) را از حسد تهى گردان (و اینکه بجاى دل سینه را نام برده براى آنست که سینه جایگاه دل است، و نام بردن محل بجاى آنچه در آن قرار گیرد مشهور است) تا به هیچ یک از آفریدگانت بر چیزى از احسانت (که به او عطا فرموده ‏اى) رشک نبرم، و تا آنکه نعمتى از نعمت هایت را در دین یا دنیا یا تندرستى یا پرهیزکارى یا گشایش یا آسایش بر هیچ یک از خلق تو نبینم جز آنکه بهتر از آن را به وسیله‏ ى تو و از جانب تو تنها که شریک ندارى براى خود آرزو نمایم (ناگفته نماند حسد و رشک حرام که در قرآن کریم از آن نکوهش شده آنست که زوال نعمت دیگرى را بخواهى، ولى اگر مانند آن را براى خود بخواهى آن را غبطه و آرزو گویند که ستوده شده است).