صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۹ - فراز ۷
وَ كَمْ مِنْ بَاغٍ بَغَانِي بِمَكَايِدِهِ، وَ نَصَبَ لِي شَرَكَ مَصَايِدِهِ، وَ وَكَّلَ بِي تَفَقُّدَ رِعَايَتِهِ، وَ أَضْبَأَ إِلَيَّ إِضْبَاءَ السَّبُعِ لِطَرِيدَتِهِ انْتِظَاراً لِانْتِهَازِ الْفُرْصَةِ لِفَرِيسَتِهِ، وَ هُوَ يُظْهِرُ لِي بَشَاشَةَ الْمَلَقِ، وَ يَنْظُرُنِي عَلَى شِدَّةِ الْحَنَقِ.
و چه بسیار ستمگرى که با مکر و فریب هایش به من ستم کرد، و دام شکارهایش را برایم برپا نمود، و جستجوى مراقبت و نگهبانیش را بر من گماشت (مراقب بود ببیند چه مىکنم و کجا هستم و به کجا مى روم) و در کمین من نشست مانند در کمین نشستن درنده و چشم به راه بودنش براى به دست آوردن فرصت و وقت مناسبى براى شکارش در حالى که خوشروئى و چاپلوسى را برایم آشکار مىساخت، و با خشم سخت به من مى نگریست.
