صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۶ - فراز ۱۷

وَ إِنَّمَا تَأَنَّيْتَ بِهِمْ لِيَفِيؤُوا إِلَى أَمْرِكَ، وَ أَمْهَلْتَهُمْ ثِقَةً بِدَوَامِ مُلْكِكَ، فَمَنْ كَانَ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَةِ خَتَمْتَ لَهُ بِهَا، وَ مَنْ كَانَ مِنْ أَهْلِ الشَّقَاوَةِ خَذَلْتَهُ لَهَا.

و (ایشان غفلت دارند از) اینکه آنان را مهلت داده‏اى براى آنست که به فرمان تو بازگردند، و اینکه درباره‏ى (کیفر) آنها شتاب ننمودى از جهت اعتماد به دوام و همیشگى ملک و پادشاهى خود مى‏باشد (چون کسى عجله و شتاب مى‏نماید که از گذشتن وقت بترسد، ولى کسى که بر قدرت و تسلط خویش بر هر که بخواهد و هر وقت که بخواهد اعتماد داشته باشد سببى براى عجله و شتاب او نیست) پس هر که سزاوار نیکبختى بوده خاتمه و پایان کارش را نیکبخت گردانیدى، و هر که شایسته‏ى بدبختى بوده او را از جهت بدبختى خوار ساختى (کمک و یارى نکرده به خود واگذاشتى).