صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۰ - فراز ۴
فَإِذَا أَوْرَدْتَهُ عَلَيْنَا وَ أَنْزَلْتَهُ بِنَا فَأَسْعِدْنَا بِهِ زَائِراً، وَ آنِسْنَا بِهِ قَادِماً، وَ لَا تُشْقِنَا بِضِيَافَتِهِ، وَ لَا تُخْزِنَا بِزِيَارَتِهِ، وَ اجْعَلْهُ بَاباً مِنْ أَبْوَابِ مَغْفِرَتِكَ، وَ مِفْتَاحاً مِنْ مَفَاتِيحِ رَحْمَتِكَ.
پس هرگاه آن را بر ما حاضر نمودى و به ما واقع ساختى ما را به آن نیکبخت گردان در حالى که زیارت و دیدارکننده (آمدنش از روى مهربانى) باشد، و ما را به آن انس ده در حالى که از راه رسد، و ما را به مهمانى آن بدبخت مکن، و از دیدارش خوار و رسوا و سر به زیر مفرما، و آن را درى از درهاى آمرزش خود و کلیدى از کلیدها (وسیلهاى از وسیله ها)ى رحمت خویش گردان.
