صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۱ - فراز ۱

يَا مَنْ ذِكْرُهُ شَرَفٌ لِلذَّاكِرِينَ، وَ يَا مَنْ شُكْرُهُ فَوْزٌ لِلشَّاكِرِينَ، وَ يَا مَنْ طَاعَتُهُ نَجَاةٌ لِلْمُطِيعِينَ. صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اشْغَلْ قُلُوبَنَا بِذِكْرِكَ عَنْ كُلِّ ذِكْرٍ، وَ أَلْسِنَتَنَا بِشُكْرِكَ عَنْ كُلِّ شُكْرٍ، وَ جَوَارِحَنَا بِطَاعَتِكَ عَنْ كُلِّ طَاعَةٍ.

اى آنکه یاد او (به زبان و دل و اندام مانند قرآن خواندن و اندیشه‏ ى در مخلوقات و نماز بجا آوردن) براى یادکنندگان شرافت و بزرگى است (نه آنکه بر او منتى داشته باشند) و اى آنکه سپاسگزارى او سپاسگزاران را پیروزى (بر نعمت ها) است، و اى آنکه فرمانبردارى او فرمانبرداران را رهائى (از بدبختى در دنیا و آخرت) است، بر محمد و آل او درود فرست، و دلهاى ما را به یاد خود از هر یادى و زبان هامان را به سپاس خود از هر سپاسى و اندام هامان را به طاعت خود از هر طاعتى به کار آر (این مقامى است که آن را فناء در خدا مى ‏نامند، و رسیده‏ ى به این مقام در عالم وجود و هستى جز او چیزى نمى‏بیند، زیرا هستى در نظرش او است، نه جز او، چون از عالم کثرت تجاوز کرده و آن را پشت سر انداخته و از آن فراموش نموده، و معنى وحدت وجود همین است، نه آنکه خداى تعالى با همه متحد است که محال و کفر است).