صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۱ - فراز ۲

وَ لَوْ لَا إِحْسَانُكَ إِلَيَّ وَ سُبُوغُ نَعْمَائِكَ عَلَيَّ مَا بَلَغْتُ إِحْرَازَ حَظِّي، وَ لَا إِصْلَاحَ نَفْسِي، وَ لَكِنَّكَ ابْتَدَأْتَنِي بِالْإِحْسَانِ، وَ رَزَقْتَنِي فِي أُمُورِي كُلِّهَا الْكِفَايَةَ، وَ صَرَفْتَ عَنِّي جَهْدَ الْبَلَاءِ، وَ مَنَعْتَ مِنِّي مَحْذُورَ الْقَضَاءِ.

و اگر احسان و نیکى تو به من و فراوانى نعمتهایت بر من نمى ‏بود فراهم آوردن بهره ‏ام و اصلاح و نیکو گردانیدن خود را نمى ‏یافتم، ولى تو درباره ‏ى من به احسان و نیکى (پیش از آنکه آن را از تو درخواست نمایم) ابتداء و آغاز نمودى، و کفایت و بى ‏نیازى (از دیگرى) را در همه‏ ى کارهایم روزیم ساختى، و رنج و بلاء و گرفتارى را از من برگرداندى، و قضاء و قدر (حکم و فرمان) ترسناک (خود) را از من بازداشتى.