صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۵۰

اللَّهُمَّ وَ مَنْ رَعَى هَذَا الشَّهْرَ حَقَّ رِعَايَتِهِ، وَ حَفِظَ حُرْمَتَهُ حَقَّ حِفْظِهَا، وَ قَامَ بِحُدُودِهِ حَقَّ قِيَامِهَا، وَ اتَّقَى ذُنُوبَهُ حَقَّ تُقَاتِهَا، أَوْ تَقَرَّبَ إِلَيْكَ بِقُرْبَةٍ أَوْجَبَتْ رِضَاكَ لَهُ، وَ عَطَفَتْ رَحْمَتَكَ عَلَيْهِ، فَهَبْ لَنَا مِثْلَهُ مِنْ وُجْدِكَ، وَ أَعْطِنَا أَضْعَافَهُ مِنْ فَضْلِكَ، فَإِنَّ فَضْلَكَ لَا يَغِيضُ، وَ إِنَّ خَزَائِنَكَ لَا تَنْقُصُ بَلْ تَفِيضُ، وَ إِنَّ مَعَادِنَ إِحْسَانِكَ لَا تَفْنَى، وَ إِنَّ عَطَاءَكَ لَلْعَطَاءُ الْمُهَنَّا.

بار خدایا کسى که این ماه را به طورى که سزاوار رعایت است رعایت کرده (آنچه به او واجب بوده بجا آورده) و احترامش را به طورى که شایسته‏ ى حفظ و نگهدارى است حفظ نموده (آنچه از او نهى شده مرتکب نگشته) و به احکامش به طورى که سزاوار کوشش در آنها است کوشش و ایستادگى داشته، و از گناهان خویش به طورى که شایسته‏ى پرهیزکارى است پرهیز نموده، یا به وسیله‏ ى عملى که تقرب‏ آور است به سوى تو تقرب جسته (مقام و منزلتى خواسته) که رضاء و خشنودى تو را براى او لازم گردانیده، و رحمت و مهربانیت بر او متوجه نموده، پس از توانگرى خود مانند (پاداش) او به ما ببخش، و از فضل و احسانت چندین برابر آن را به ما عطا فرما، زیرا فضل تو نقصان‏ پذیر نیست، و گنجینه ‏هاى تو کم نمى ‏شود بلکه افزون مى‏ گردد، و احسان و نیکیت نابود نمى‏ شود، و عطاء و بخشش تو بخشش گوارائى است (مشقت و رنجى در آن نیست).