صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۲ - فراز ۳
وَ انْظُرْ إِلَيَّ، وَ انْظُرْ لِي فِي جَمِيعِ أُمُورِي، فَإِنَّكَ إِنْ وَكَلْتَنِي إِلَى نَفْسِي عَجَزْتُ عَنْهَا وَ لَمْ أُقِمْ مَا فِيهِ مَصْلَحَتُهَا، وَ إِنْ وَكَلْتَنِي إِلَى خَلْقِكَ تَجَهَّمُونِي، وَ إِنْ أَلْجَأْتَنِي إِلَى قَرَابَتِي حَرَمُونِي، وَ إِنْ أَعْطَوْا أَعْطَوْا قَلِيلًا نَكِداً، وَ مَنُّوا عَلَيَّ طَوِيلًا، وَ ذَمُّوا كَثِيراً.
و به سوى من روآور (مرا مشمول رحمت گردان) و در همه ى کارهایم نظر داشته باش، زیرا اگر مرا به خود واگذارى از (انجام) آن کارها ناتوان گردم، و آنچه مصلحت من در آن است انجام ندهم، و اگر مرا به خلق خویش واگذارى با روى گرفته و درهم به من نگرند، و اگر مرا به ناچار به خویشانم واگذارى نومیدم گردانند، و اگر ببخشند کم و ناگوار بخشند، و بر من منت فراوان نهند، و نکوهش بسیار نمایند.
