صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۱۸
يَا مَنْ تَحَمَّدَ إِلَى عِبَادِهِ بِالْإِحْسَانِ وَ الْفَضْلِ، وَ غَمَرَهُمْ بِالْمَنِّ وَ الطَّوْلِ، مَا أَفْشَى فِينَا نِعْمَتَكَ، وَ أَسْبَغَ عَلَيْنَا مِنَّتَكَ، وَ أَخَصَّنَا بِبِرِّكَ
اى آنکه به بندگانش نیکى و افزونى را نعمت داده، و آنها را به نعمت و بخشش فراگرفته، چه آشکار است در ما نعمت تو، و چه فراوان است بر ما بخشش تو، و چه بسیار است مخصوص بودن ما به نیکى سرشار تو!
صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۱ - فراز ۱
إِلَهِي أَحْمَدُكَ -وَ أَنْتَ لِلْحَمْدِ أَهْلٌ- عَلَى حُسْنِ صَنِيعِكَ إِلَيَّ، وَ سُبُوغِ نَعْمَائِكَ عَلَيَّ، وَ جَزِيلِ عَطَائِكَ عِنْدِي، وَ عَلَى مَا فَضَّلْتَنِي بِهِ مِنْ رَحْمَتِكَ، وَ أَسْبَغْتَ عَلَيَّ مِنْ نِعْمَتِكَ، فَقَدِ اصْطَنَعْتَ عِنْدِي مَا يَعْجِزُ عَنْهُ شُكْرِي.
اى خداى من تو را حمد و سپاس مى نمایم- و توئى براى (هر) سپاس سزاوار- در برابر احسان نیکویت به من، و فراوانى نعمت هایت بر من، و بسیارى بخشش هایت درباره ى من، و بر رحمت و مهربانیت که مرا به آن (بر دیگران) برترى داده ى، و بر نعمتت که بر من تمام گردانیدى، پس حقا که درباره ى من احسان کرده اى آنچه که شکر و سپاس من از آن عاجز و ناتوان است.
صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۱ - فراز ۲
وَ لَوْ لَا إِحْسَانُكَ إِلَيَّ وَ سُبُوغُ نَعْمَائِكَ عَلَيَّ مَا بَلَغْتُ إِحْرَازَ حَظِّي، وَ لَا إِصْلَاحَ نَفْسِي، وَ لَكِنَّكَ ابْتَدَأْتَنِي بِالْإِحْسَانِ، وَ رَزَقْتَنِي فِي أُمُورِي كُلِّهَا الْكِفَايَةَ، وَ صَرَفْتَ عَنِّي جَهْدَ الْبَلَاءِ، وَ مَنَعْتَ مِنِّي مَحْذُورَ الْقَضَاءِ.
و اگر احسان و نیکى تو به من و فراوانى نعمتهایت بر من نمىبود فراهم آوردن بهره ام و اصلاح و نیکو گردانیدن خود را نمى یافتم، ولى تو درباره ى من به احسان و نیکى (پیش از آنکه آن را از تو درخواست نمایم) ابتداء و آغاز نمودى، و کفایت و بىنیازى (از دیگرى) را در همه ى کارهایم روزیم ساختى، و رنج و بلاء و گرفتارى را از من برگرداندى، و قضاء و قدر (حکم و فرمان) ترسناک (خود) را از من بازداشتى.
صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۱ - فراز ۵
إِلَهِي مَا وَجَدْتُكَ بَخِيلًا حِينَ سَأَلْتُكَ، وَ لَا مُنْقَبِضاً حِينَ أَرَدْتُكَ، بَلْ وَجَدْتُكَ لِدُعَائِي سَامِعاً، وَ لِمَطَالِبِي مُعْطِياً، وَ وَجَدْتُ نُعْمَاكَ عَلَيَّ سَابِغَةً فِي كُلِّ شَأْنٍ مِنْ شَأْنِي وَ كُلِّ زَمَانٍ مِنْ زَمَانِي، فَأَنْتَ عِنْدِي مَحْمُودٌ، وَ صَنِيعُكَ لَدَيَّ مَبْرُورٌ.
اى خداى من هنگامى که از تو (چیزى) درخواست کردم تو را (از راه عقل) بخیل و نبخشنده ندیدم، و هنگامى که آهنگ تو نمودم تو را گرفته نیافتم، بلکه تو را براى دعا و درخواستم شنونده، و براى خواسته هایم بخشنده یافتم، و در هر حال و چگونگى از حالم و هر زمان و روزگارى از زمانم نعمت هایت را درباره ى خود فراوان یافتم، از این رو تو نزد من ستوده، و احسانت پیش من نیکو است.
