صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۷

أَنْتَ الَّذِي أَحْصَيْتَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ عَدَداً، وَ جَعَلْتَ لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ أَمَداً، وَ قَدَّرْتَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ تَقْدِيراً.

توئى آنکه هر چیز را یکایک شمرده‏اى (به هر چه هست و خواهد بود کوچک یا بزرگ، کم یا بسیار احاطه دارى، و علم چیزى از تو فوت نمى‏شود) و براى هر چیز غایت و پایانى قرار داده‏اى (که چون به آن منتهى شود فانى و نیست مى‏گردد) چنانکه در قرآن کریم «س 55 ى 26( فرموده: کل من علیها فان «ى 27( و یبقى وجه ربک ذوالجلال و الاکرام یعنى هر که بر روى زمین است فانى و نابود شود، و ذات پروردگار تو که داراى عظمت و احسان است باقى مى‏ماند. و «س 28 ى 88( فرموده: کل شى‏ء هالک الا وجهه یعنى هر چیز تباه و نیست گردد جز ذات او. این جمله‏ى از دعاى امام- علیه‏السلام- شاید اشاره است برد بر فلاسفه که گفته‏اند: براى اجسام و نفوس افلاک و عقول که مبادى آنها است و جسم مشترک بین عناصر و نفوس انسانیه، غایت و پایانى نیست، و فناء و نیستى بر آنها متصور نمى‏باشد، و گفته‏اند: اگر چه بر آحاد و یکایک اشخاص و ازمنه و حرکات دوریه‏ى فلکیه فناء و نیستى تصور شود و براى هر یک از آنها غایت و پایانى باشد، بر جمله و همگى آنها فناء و نیستى متصور نگردد یعنى زمان و حرکتى نیست جز آنکه پس از آن زمان و حرکتى است، و این گفتار خلاف قرآن مجید و اتفاق اهل حق از مسلمانان و غیر ایشان است به اینکه عالم و اجزاء و جواهر و اعراض آن فانى و نیست خواهد شد، در قرآن کریم «س 30 ى 27( فرموده: و هو الذى یبدو الخلق ثم یعیده و هو اهون علیه یعنى او است خدائى که نخست خلق را بیافرید سپس اعاده داده بازگرداند و آن اعاده بر او «در نظر شما» آسانتر است «چون کسى که کارى کند بار دوم انجام آن بر او آسانتر خواهد بود، وگرنه بر خداى تعالى آفرینش و اعاده یکسان مى‏باشد» خلاصه همه‏ى اینها صریح و آشکار است در اینکه براى هر چیز غایت و پایانى است که چون به آن برسد خداوند سبحان آن را فانى و نیست گرداند) و هر چیز را به مقدار معلوم (بر وفق حکمت) ایجاد نموده‏ اى.