اين فراز كه بر فراز پيشين مترتب شده است ، نتيجه ى آن به شمار مى آيد و اصولا فرازهاى دعاى مورد بحث (دعاى سيزدهم) داراى ترتيب منطقى زيبايى است كه طى آن هر فراز ، نتيجه ى فراز پيشين است و بدين ترتيب درجات معرفت با طبقه بندى معقول و پسنديده اى ترسيم گرديده است .
در فراز پيشين دانستيم كه نبايد به موجودى كه مانند ما ناتوان و فقير است مراجعه كرد ، بلكه بايد به سوى كسى شتافت كه هم توان دارد و هم بخل نمى ورزد. اكنون امام عليه السلام در اين فراز با كمال اطمينان حاصل از سابقه ى معرفت به عظمت و قدرت خداوندى ، عرضه مى دارد : خداى من ، با رغبت كامل روى به درگاهت نهاده ام . سپس عرضه مى دارد : خداوندگارا! هيچ چيز فراوانى در مقايسه ى با كرم تو بسيار نيست و هيچ كار خطير و پراهميتى در برابر عظمت تو ، قابل ملاحظه نيست ، بلكه اساسا امكان سنجش در كار نيست ، زيرا هر چيز به هر مقدار عظيم و مهم باشد ، آن را با بى نهايت نمى توان سنجيد.
.........................
